Θεσσαλονίκη: Μονάδες ¨ειδικών¨ δυνάμεων!

Πριν λίγα χρόνια δούλευα σ’ ένα σχολείο ειδικής αγωγής. Τεχνικό εκπαιδευτήριο με παιδιά από 13 ετών έως πάνω από 30… Τα προβλήματα  ήταν  αλλού κινητικά, αλλού ακοής ή ομιλίας, κάποια παιδιά είχαν ελαφρά νοητική υστέρηση… Μερικά από τα μεγάλα αγόρια είχαν ατύχημα με μηχανή ή αυτοκίνητο.

Ναι υπάρχουν πολλές ιδιαιτερότητες σε τέτοια σχολεία και το γνωστικό αντικείμενο έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Η ιδιαιτερότητα του κάθε παιδιού είναι έντονη, πολύ έντονη και δε μπορεί να γίνει  καμιά συμβατική ομαδοποίηση όπως στα κανονικά σχολεία. Δεν είναι περίεργο όμως πως η έννοια της ομάδας και η ανάγκη των παιδιών να είναι σε μια ομάδα είναι ακόμα πιο έντονη. Ναι,  όλοι  διαφορετικοί, όλοι ίσοι!

Ζώντας δίπλα σε τέτοια άτομα είναι δύσκολο πολλές φορές. Ω βέβαια! Και τα παιδιά αυτά σαν όλα τ’ άλλα γκρινιάζουν, μαλώνουν, απαιτούν, γίνονται φορτικά, αλλοίμονο δε ξεχωρίζουν… Η κάθε μέρα είναι απαιτητική, σου τραβάει πολύ ενέργεια, αλλά αυτό που λαμβάνεις δεν μετριέται με τίποτα. Όσα με κάποια έννοια στερούνται στη καθημερινότητά τους, άλλα τόσα ανταποδίδουν με τα αισθήματά τους!

Η γνώμη μου είναι πώς  θα έπρεπε να περνούσαν από τέτοια σχολεία όσο περισσότεροι εκπαιδευτικοί ήταν δυνατό, λαμβάνοντας μια επιμόρφωση για τις ανάγκες ενός τέτοιου σχολείου η να παρακολουθούν – βοηθούν για ένα διάστημα δίπλα στους ειδικευμένους συναδέλφους. Το μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή μου το πήρα αυτά τα δυο χρόνια και σίγουρα ήμουν κι’ εγώ μαθητής ανάμεσα στα υπέροχα αυτά παιδιά.

Στο τέλος της χρονιάς αποφασίστηκε να πάμε εκδρομή στη Θεσσαλονίκη με διανυκτέρευση. Σχεδόν σύσσωμος ο σύλλογος των καθηγητών επιβιβάστηκε στο πούλμαν και ένα μαγιάτικο πρωινό αναχωρήσαμε με τραγούδια και χαρά. Στάση στο Πλαταμώνα, βόλτα στη παραλία, κέφι και γέλια.

Να και η Θεσσαλονίκη, ζεστή, θορυβώδης, ρυπαρή αλλά πάντα ανοιχτή, λεβέντικη,  Μακεδόνισα! Φιλόξενη υποδοχή στο ξενοδοχείο και κατευθείαν στο πρόγραμμα μας που είχε σχεδιαστεί άψογα από τη διεύθυνση.

Περιήγηση της πόλης, σεργιάνι στη παραλία, επίσκεψη στο μουσείο, ωραίο γεύμα! Το απόγευμα βόλτα στα κάστρα,  καφέ και απεριτίφ ψηλά, αγνάντι το Θερμαϊκό, δείπνο σε υπέροχη μικρή ταβέρνα με ζωντανή μουσική!

Την άλλη μέρα ξενάγηση στην αμερικανική γεωργική σχολή, κι άλλες βόλτες, κι άλλα γέλια, πιο πολύ τραγούδι στην επιστροφή!

Δε ξέρω τι θα θυμούνται τα παιδιά απ’ την υπέροχη αυτή μικρή μας βόλτα. Ίσως πολλά, μιας και τα οικονομικά τους, η κατάστασή τους, δεν αφήνουν παρά λίγα περιθώρια για ταξίδια και εκδρομές. Πιθανά η κοντινή για μας Θεσσαλονίκη να φαντάζει τόσο μακρινή ίσως εξωτική για κάποια από αυτά και μια τέτοια αντίληψη θυμίζει σε μας τους υπόλοιπους το μέτρο.

Θυμάμαι κάθε στιγμή αυτής της εκδρομής με κάθε λεπτομέρεια. Δεν είναι περίεργο, το ίδιο νομίζω και όλοι οι συνάδελφοι που ήμασταν μαζί. Γιατί; Μήπως δε ξανάδαμε τα κάστρα ή δεν έχουμε ¨φύγει¨ σε δειλινά… Μήπως τα ρεμπέτικα ήταν πιο ζεστά εκείνη τη νύχτα ή το κρασί πιότερο γλυκό; Όχι βέβαια!

Αα! δύσκολα να γράψεις στο χαρτί…Πώς να γράψεις για τη δύναμη του Θ που σηκώθηκε να χορέψει αψηφώντας τους νόμους που του στέρησαν τη δύναμη στα πόδια; Για την ορμή του Χ που με το καρότσι μας έστειλε όλους πέρα κάνοντας τη πίστα δική του; Για τη λεβεντιά του Γ που πήρε στους ώμους του τον Α να κάνουν μαζί τις δικές τους στροφές; Για τη φροντίδα της Μ στον Η που υπομονετικά έσπρωχνε το καρότσι του Κ όλη μέρα κι ας τη φωνάζαμε να τον αναλάβουμε εμείς…

Για τα χείλη της Ρ που ανήμπορα να κινηθούν τραγούδαγαν ότι έπαιζε το ράδιο;

Τι να γράψεις για τον Π, την Κ, τη Λ… δε γίνεται…

Παρατηρούσες  πότε – πότε, τη ζωντάνια, τη δύναμη, το πάθος, την ενέργεια και πώς αποτυπώνονταν στα πρόσωπα και τα μάτια τους… Για το παραμικρό, για τη πιο αδιάφορη λεπτομέρεια, σφουγγάρια να ρουφήξουν τη ζωή, τη στιγμή!

Βλέποντάς τα δε μπορεί παρά να αισθανθείς ντροπή πολλές φορές για τη γκρίνια σου, τις απαιτήσεις σου, το μίζερο ενίοτε μικρόκοσμο που δημιουργείς γύρω και μέσα σου. Πας ως την άκρη του κόσμου, πληρώνεις με τις οικονομίες μιας χρονιάς και επιστρέφεις ίσως άδειος και ίδιος. Κυνηγάς ένα όνειρο, μια φαντασίωση, αλλά κάποιες φορές βρίσκεσαι κυνηγημένος απ’ τον  ίδιο σου το μύθο! Και να! Πας εδώ δίπλα, σε μέρη που έχεις περπατήσει τόσες φορές, έτσι απλά και σε δυο μέρες… έχεις κάνει ένα μεγάλο ταξίδι…Γιατί; Μα γιατί όλα τα βλέπεις με άλλη ματιά. Βλέπεις τι δίνει χαρά στα παιδιά και δε μπορείς παρά να μετέχεις! Το κοκτέιλ στην Αβάνα δεν έχει καμιά διαφορά απ’ το μαλλί της γριάς στη παραλία και η θέα απ’ το πύργο της έκθεσης σου κόβει την ανάσα όσο και κείνη του Άιφελ!

Παιδιά, απ’ τη καρδιά μου ευχαριστώ για το μάθημα!

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *