Puno and the highest lake in the world

(Από Νίκος)

Το πρωί στις 7:30 φύγαμε με λεωφορείο για το Puno. Σκοπός μας ήταν να χρησιμοποιήσουμε την πόλη σαν βάση για την εξόρμηση μας στη λίμνη Τιτικάκα. Η διαδρομή ήταν φανταστική, κινούμασταν συνεχώς σε μεγάλα υψόμετρα, συντροφιά με τις χιονισμένες κορυφές της οροσειράς των Άνδεων. Στο δρόμο σταματήσαμε αναγκαστικά σε κάποιο χωριό, μια Γαλλίδα δεν ένιωθε καλά και πήρε οξυγόνο από ένα φαρμακείο. “Soroche” σκέφτηκα,  ή αλλιώς οι συνέπειες της κίνησης σε μεγάλα υψόμετρα…Συνεχίζοντας, περάσαμε από το πέρασμα «La Raya», ένα θρυλικό πέρασμα στα 4.313 μέτρα υψόμετρο, γνωστό για τον αέρα, το κρύο και το χιόνι που επικρατεί εκεί το χειμώνα.

Στο υψίπεδο, στους λόφους δίπλα στο δρόμο, αμέριμνα λάμα έβοσκαν κοιτώντας μας απλά να περνάμε. Από εκεί και πέρα ήταν μια κατηφόρα δρόμος, μέχρι να φτάσουμε και στα άχαρα προάστια του Puno και στον παραλίμνιο σταθμό των λεωφορείων. Πήραμε ένα τρίκυκλο που μας πήγε μέχρι το ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης. Από το επίπεδο του δρόμου υπήρχε μια σκάλα που ανέβαινε μέχρι πάνω στη ρεσεψιόν, όσο για το δωμάτιο «μην περιμένεις πολυτέλειες, ίσα ίσα για έναν ύπνο και ένα μπάνιο» μου είπε ο Σ., ο δε υπάλληλος ήταν στον κόσμο του, μετά βίας καταφέραμε να αποσπάσουμε 2-3 πληροφορίες για την πόλη. Το απόγευμα βγήκαμε για μια βόλτα στην κεντρική πλατεία και τον πεζόδρομο και φάγαμε ωραία σε ένα τοπικό εστιατόριο. Την ίδια ώρα κλείναμε το tour για τα νησιά Uros και Taquile της λίμνης Τιτικάκα.

Το βράδυ, μετά από μια δυνατή βροχή, φοβηθήκαμε για την αυριανή εκδρομή, αν θα έπρεπε να πάμε ή το ακυρώναμε, όταν δε γυρίσαμε στο ξενοδοχείο πάλι υπό βροχή, ο μ….κας στη ρεσεψιόν χαμουρευόταν με δυο γκόμενες στη σκάλα. Τι να πεις….

Το άλλο πρωί, πέρασαν και μας πήραν με ένα combi, πήραμε και άλλους τουρίστες από άλλα σημεία και μας πήγαν στο λιμάνι. Πηδώντας από σκάφος σε σκάφος, στις 8:00 φύγαμε με μια λάντζα, ένα μικρό σκάφος, για τα νησιά. Το πολυεστερικό ήταν γεμάτο με τουρίστες και λίγους νησιώτες ντόπιους και πήγαινε απελπιστικά αργά καθώς είχαμε χαράξει πορεία μέσα σε έναν μαύρο ουρανό, σκεφτήκαμε ότι δε θα τι γλιτώναμε, σε λίγο άρχισε η βροχή το κύμα και το μικρό σκάφος δοκίμαζε τις αντοχές του στην πρώτη μου λιμνίσια καταιγίδα…Με αυτά και αυτά, η πρώτη στάση στο Uros, ο καιρός είχε κάπως φτιάξει και μας υποδέχθηκαν οι ντόπιοι με τις παραδοσιακές φορεσιές. Μας έδειξαν το νησάκι, (που ουσιαστικά είναι μια πλατφόρμα από πλεγμένα καλάμια που και εκεί πάνω φτιάχνουν σπίτια πάλι από καλάμια) μας έδειξαν γενικά τον τρόπο ζωής τους, τι τρώνε, πως ψαρεύουν και άλλα φολκλορτουριστικά. Βγάλαμε φωτογραφίες, χαζέψαμε και έναν γύρο το νησάκι και η τουριστική μας επίσκεψη είχε φτάσει στο τέλος της όταν έφτασε το επόμενο τουριστικό, έπρεπε να κάνουμε και χώρο για τους επόμενους….

Φύγαμε για το νησί του Taquile, εκεί τα πράγματα ήταν λίγο πιο αυθεντικά. Μας αποβίβασαν στη μια πλευρά του νησιού, περπατήσαμε 30 λεπτά μέχρι την κεντρική πλατεία του χωριού στην κορυφή του υψώματος, κάναμε βόλτα στον οικισμό, είδαμε και ένα μικρό μουσείο-έκθεση και αράξαμε στον ήλιο με θέα τη λίμνη. Ο ήλιος, ο γαλάζιος ουρανός και το βαθύ μπλε της θάλασσας μου θύμισαν την τόσο μακρινή για εμάς Ελλάδα και τα νησιά της. Οι άλλοι από το γκρουπ έκατσαν για φαγητό σε μια ταράτσα, εμείς επιλέξαμε να πάμε προς τα τελευταία σπίτια του οικισμού και προτιμήσαμε να δούμε τις πίσω γειτονίες και την καθημερινότητα του μικρού νησιού. Η ώρα περνούσε και αρχίσαμε να παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Κατεβήκαμε από την άλλη πλευρά του νησιού, τη δυτική, και κατά τις 15:00 φύγαμε για το Puno.

Το απόγευμα είχε έναν ήλιο που έκαιγε, βγήκαμε στο κατάστρωμα και κουβεντιάζαμε χαζεύοντας το νερό και την απέναντι βραχώδη ακτή, ενώ δίπλα μας, κάτι ξένοι τους είχε πάρει ο ύπνος και κατακαεί. Ο Σ. μου έλεγε συνέχεια ότι «ο ήλιος δεν αστειεύεται στα μεγάλα υψόμετρα και στους τροπικούς». Οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες πιάσανε κουβεντούλα με τους ντόπιους καπεταναίους και μασούσαν φύλλα κόκας παρέα, ενώ ένας ντόπιος με μάλλινο πολύχρωμο σκούφο και καταφαγωμένα δόντια από το μάσημα φύλλων κόκας έπλεκε να περάσει η ώρα. Η εικόνα αυτή, αν και μας ξένιζε λίγο στην αρχή, μετά έγινε άλλη μια ταξιδιωτική ρουτίνα. Οι ώρες περνούσαν φιλοσοφώντας, παρατηρώντας του ντόπιους και φωτογραφίζοντας, πάλι όμως πηγαίναμε υπερβολικά αργά. Τελικά κατά τις 17:30 δέσαμε στο Puno και πήγαμε περπατώντας παραλιακά μέχρι το σταθμό των λεωφορείων. Βγάλαμε εισιτήρια για τον επόμενό μας σταθμό, τη La Paz ή πιο επίσημα επίσημα την Nuestra Señora de La Paz.

Την επομένη, με θλίψη, θα αφήναμε πίσω μας το Περού και θα συνεχίζαμε το μεγάλο μας road trip στην Βολιβία, τη χώρα του πήρε το όνομά της προς τιμήν του μεγάλου απελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής Simon Bolivar, τη χώρα που άφησε την τελευταία πνοή ο Che .