Buenos Aires

(Από Στέλιος)

Και μόνο η λέξη Buenos Aires ή Αργεντινή μου προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι και εξηγώ… Πριν λίγα χρόνια κλήθηκα να εργαστώ στη χώρα αυτή με πολύ καλές συνθήκες εργασίας και για λόγους υγείας ανέβαλα προσωρινά τη μετάβασή μου. Όταν λίγους μήνες αργότερα ήμουν έτοιμος να πάω μια ατέλειωτη συγκυρία καταστάσεων απέτρεψε τελικά το όλο εγχείρημα και …κάθισα τελικά στ’ αυγά μου. Όλη αυτή η μάταια αναμονή και προσμονή του να ζήσω κάποια χρόνια στη χώρα του αργέντουμ (ασημιού) και στη μυθική του πρωτεύουσα τελικά δημιούργησαν τέτοια αντισώματα αντιπάθειας που σίγουρα χρειάζομαι τη βοήθεια ενός από τους πολυπληθείς ψυχαναλυτές της για να ισορροπήσω! Λέγεται η Αργεντινή έχει τους πιο πολλούς αναλογικά απ’ όλο τον κόσμο!

Ο φίλος μου, που με περίμενε, έχοντας ζήσει εκεί τα τελευταία 15χρόνια της ζωής του και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι μου έλεγε με μια λέξη: Νούμερα αδερφέ…μεγάλα νούμερα οι Αργεντίνοι.

Πέρα τώρα από δουλειές, για ταξίδι δεν θα πήγαινα στη Λατινική Αμερική μόνο για την Αργεντινή και να δω πάλι Ευρωπαϊκό πολιτισμό με το μείγμα των Ισπανών και Ιταλών εποίκων. Το ότι ήταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τις 10 πλουσιότερες χώρες στον κόσμο, φαίνεται ακόμα στις υποδομές της αλλά και στον αέρα των κατοίκων της που έχουν μια δόση υπεροψίας. (Ο Ωνάσης ήξερε από που θα ξεκινούσε!)

Έτσι λοιπόν όταν φτάσαμε στο Buenos Aires μετά το ολονύχτιο ταξίδι από Cordoba και καταλύσαμε σε ένα ανέλπιστα κυριλέ ξενοδοχείο, σε απίστευτα φτηνή προσφορά, δεν μου έκανε έκπληξη το παραμικρό. Είχα ήδη διαβάσει αρκετά όταν ήταν ο καιρός να πάω να εργαστώ, ο φίλος  μου είχε μιλήσει πολύ για την κατάσταση εκεί και τριγυρίζοντας ατέλειωτες ώρες στο κέντρο και τα προάστια επιβεβαίωνα την προαίσθησή μου.

Μεγαλούπολη, με ωραία επιβλητικά κτίρια, όμορφες, πλούσιες αλλά παρηκμασμένες συνοικίες, με μπόλικη βρωμιά σαν και μας, παραδίπλα φτωχολογιά, καρτονέρος (ακόμα μαζεύουν χαρτόνια οι άνθρωποι, η κρίση δεν θα τελειώσει ποτέ …και κει), βλοσυροί, βιαστικοί, Μαραντόνα και ξερό ψωμί! Ωραία πάρκα, μεγάλοι δρόμοι, ουρανοξύστες, λιμάνι με πολλά κυριλέ ακριβά εστιατόρια αλλά και λασπούρα, αφού εκβάλει ο Ριο ντε λα Πλάτα.

Περπατάγαμε ατελείωτα με το Νίκο… Ρεκολέτα, Σαν Τέλμο, Παλέρμο, Λα Μπόκα με το χρωματιστό Καμινίτο, Μικροθεντρο, ….και που δε πήγαμε…η πιο μεγάλη έκπληξη ..οι ουρές παντού.. Ρωτώντας το φίλο μου, με αφόπλισε η απάντησή του …τι περιμένεις; αφού είναι νούμερα!!

Να γράψω για τη Plaza de Mayo, την Casa Rosada, το θέατρο Colon, το νεκροταφείο της Recoleta, και πολλά άλλα αξιοθέατα της διάσημης πόλης είναι περιττό. Το Buenos Aires δεν έχει πλέον μυστικά ούτε τη γοητεία που σίγουρα είχε πολλά χρόνια πριν, ακριβώς γιατί σταμάτησε εκεί ή έτσι φάνηκε σε μένα. Το διαβάζεις εύκολα πίνοντας καφέ, παρατηρώντας την νεολαία του αλλά κυρίως τους μεσήλικες, το καταλαβαίνεις στα κατά βάση άνοστα εστιατόρια, στα μπλαζέ μπαράκια…

Τα tango του Carlos Gardel, και του Astor Piazzolla, τα διηγήματα του Jorge Luis Borges, οι ταινίες του Fernando Solanas, η σκιά του Αριστοτέλη, μα προπάντων η μορφή της Evita Peron στο πανύψηλο κτίριο του υπουργείου υγείας στοιχειώνουν το μελαγχολικό Παρίσι της Αμερικής.

Αν με ρωτούσε κάποιος: μετάνιωσες που δεν πήγες, θα ήθελες να πας; Φυσικά και θα πήγαινα κι ας μη μου άρεσε ιδιαίτερα! Ας πούμε από απωθημένο! Εξάλλου γι’ αυτό επισκέφτηκα την Αργεντινή… θα μπορούσαμε  να είχαμε πάει Παραγουάη και Βραζιλία, αλλά ήθελα πολύ να δω το φίλο μου και τα μέρη που θα….ζούσα.Ναι! Θα πήγαινα γιατί δεν πάω κάπου με σκοπό να περάσω καλά…σώνει και καλά!

 Φίλε Γ. ευχαριστούμε για  το γεύμα στην εκπληκτική parilla!

(Από Νίκος)

«Buenos Aires, Νέα Υόρκη, Βομβάη, Τόκιο…»

Αυτό το παλιό τραγούδι του Γρηγόρη Μπιθικώτση είχε σφηνωθεί στο μυαλό μας όσο πλησιάζαμε το «Παρίσι του νότου», την πόλη των «καλών ανέμων» όπως θα λέγονταν το Buenos Aires στα ελληνικά. Ίσως υποσυνείδητα, εκεί βαθιά στου μυαλού τα αυλάκια, το τραγούδι αυτό να μας έδειχνε και το δρόμο για τα επόμενα ταξίδια…

Αυτή τη φορά, μετά από άλλο ένα ολονύκτιο ταξίδι και ένα χαλασμένο λεωφορείο που μας άφησε καταμεσής του δρόμου, είχαμε επιλέξει κάτι καλύτερο για τη διαμονή μας, πιστεύαμε ότι άλλωστε το αξίζαμε, έχοντας διαχύσει χιλιόμετρα και χιλιόμετρα οδικώς. Το ταξί μας πήγε γρήγορα στο κεντρικό ξενοδοχείο και παρά τον δύστροπο υπάλληλο στη ρεσεψιόν που είχε ύφος στυλ «τι θέλουν αυτά τα κουρέλια με τα σακίδια στο κυριλέ ξενοδοχείο μας», τελικά πήραμε το πολυπόθητο δωμάτιο. Ακολούθησε γρήγορη ανασυγκρότηση και ξεχυθήκαμε στο δρόμους να γνωρίσουμε την πόλη. Την προσπάθειά μας βοήθησε και ο εγκάρδιος φίλος του Σ. , ο Γ. , μόνιμος κάτοικος της πόλης εδώ και πολλά χρόνια. Μαζί του επισκεφτήκαμε τα καλύτερα στέκια για φαγητό και ποτό στην πόλη, δοκιμάσαμε τα καλύτερα asado και ήπιαμε παρέα τις πιο «φιλοσοφικές μπύρες» χαζεύοντας του ντόπιους προσπαθώντας να μπούμε στο κλίμα της πόλης.

Το Buenos Aires έχει όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά κάθε μεγαλούπολης και ένα ακόμα στοιχείο που δεν το έβρισκες τότε πουθενά: Αφενός έχει μουσεία, ουρανοξύστες, εντυπωσιακά κυβερνητικά κτήρια, ένα πολύβουο λιμάνι, κίνηση, μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες (Boca Juniors και River Plate), μεγάλες λεωφόρους με 9 λωρίδες κυκλοφορίας και φυσικά κατοίκους, που βιώνουν στο πετσί τους την ψυχολογική επίπτωση της μόνιμης διαμονής σε μια ανταγωνιστική μεγαλούπολη με κρύο και υγρασία το χειμώνα (οι ψυχολόγοι κάνουν χρυσές δουλειές, μας έλεγε ο Γ.).

Από την άλλη είχε και ένα χαρακτηριστικό που δεν είχε τότε (θυμηθείτε, είμαστε εν έτη 2013) καμία άλλη πρωτεύουσα του κόσμου: Ήταν (και παραμένει) η πρωτεύουσα ενός κράτους σε οικονομική κρίση. Όπου και αν πήγαινες έβλεπες την «ανατομία μια ξοδεμένης δύναμης» ενός άλλοτε οικονομικού γίγαντα, τις συνέπειες μιας παρατεταμένης παρακμής ετών, τις συνέπειες του πολέμου των αγορών σε ένα πλούσιο κράτος.

Πότε δίπλα στις όχθες του θολού Rio de la Plata και πότε στις παλιές αποβάθρες του Porto Madouro, όπου άλλοτε έσφυζαν από οικονομική ζωή εξάγοντας σε όλο τον κόσμο φημισμένες πρώτες ύλες και αγαθά, και που τώρα έχουν μεταμορφωθεί σε χλιδάτα εστιατόρια και καφέ, έβλεπες την εγκατάλειψη να είναι παρούσα σε μικρές λεπτομέρειες: στα πάρκα, όλα ήταν εγκαταλελειμμένα και ρημαγμένα, πελώρια δέντρα να έχουν σπάσει από τον άνεμο και να είναι αφημένα χρόνια εκεί, να σαπίζουν, παγκάκια σπασμένα, γκαζόν κατεστραμμένο, λιμνούλες να χορταριάζουν και λασπόνερα γεμάτα σκουπίδια, στους κεντρικούς δρόμους (σκεφτείτε πχ το δρόμο μπροστά από τη βουλή) που ήταν γεμάτοι τεράστιες λακκούβες πρόχειρα καλυμμένες με ξύλινες παλέτες. Ασυναίσθητα η σκέψη ταξίδευε στην Ελλάδα και αν θα βρισκόμασταν στην ίδια κατάσταση σε λίγους μήνες ή μερικά χρόνια.

Αυτά βέβαια δεν κάνουν το Buenos μια άσχημη ή αδιάφορη πόλη. Κάθε άλλο, στον τόπο που μεγαλούργησε ο Αριστοτέλης Ωνάσης, που στην εκβολές του ποταμού της έγινε η ναυμαχία του Rio de la Plata, πάντα θα υπάρχει ένα ζωντανό κύτταρο που θα καταφέρει να επιβιώνει, ίδιο από την εποχή που η ένδοξη αυτή πόλη ονομάζονταν Ciudad de la Santísima Trinidad y Puerto de Santa María de los Buenos Aires (Πόλη της Αγιοτάτης Τριάδας και Λιμάνι της Αγίας Μαρίας των Καλών Ανέμων).

Με αισθήματα χαρμολύπης αποφασίσαμε να αφήσουμε για λίγο τη μεγαλούπολη και να επισκεφτούμε για λίγο τον μικρό άγνωστο γείτονα, την Ουρουγουάη, πριν πάρω το μακρύ δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα.

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *