Ε6

…Στο Βασίλη τον παλιό φίλο που έφυγε νωρίς. Στους δυο Νίκους για την αγάπη τους για τα βουνά…

Το ξημέρωμα τους βρήκε σχεδόν έτοιμους. Λίγες σταφίδες και μερικά παστέλια ακόμα στο σακίδιο και να ’σου στο δρόμο…

Ο ουρανός προμηνούσε μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα το ίδιο και το δελτίο, …περπατούσαν. Το μονοπάτι φαρδύ, δασικός δρόμος. Αργότερα θα στένευε, θα δυσκόλευε γι’ αυτό βιαζόντουσαν, περπατούσαν γρήγορα, ζωηρά να καλύψουν τα εύκολα νωρίς. Τώρα που είχε δροσιά μπορούσαν να κατρακυλούν σχεδόν στο δρόμο. Περπατούσαν…

Δέκα λεπτά σε μια συστάδα, λίγο νερό, λίγες κουβέντες για το χθεσινό …συμμάζεμα, όχι πολύ φαί, ούτε κραιπάλες και τέτοια. Ξεκινήσαν  πάλι.

Το κορμί άρχισε να ξυπνά, είχαν κανένα δίωρο στο δρόμο ήδη, ο ήλιος ανέβαινε το ίδιο και η διάθεση. Τα τελευταία ανέκδοτα ήταν χλιαρά αλλά καλοκαιριάτικα δε κυκλοφορούν τα καλά ανέκδοτα! Πρέπει να περιμένεις το φθινόπωρο τότε που η αποχαύνωση δίνει τη θέση της στα πρώτα σκιρτήματα της έμπνευσης…

Μετά άρχισε η λογοδιάρροια και τα κουτσομπολιά… είχαν άλλωστε συμβεί τόσα πολλά τελευταία. Όλα όσα γεμίζουν τη ζωή… ο χωρισμός του Ν και της Α, η απόδραση του Η από τα δεσμά της Κ, η επάνοδος του Β στην ανεργία – άτυχο αυτό το παιδί -, το μακρύ ταξίδι που προγραμμάτιζε ο Γ… Ήταν καλοκαίρι, ναι, μια τέτοια εποχή όλα αυτά συμβαίνουν, πιο πολύ από τις άλλες! … Και περπατούσαν.

Πιάσανε παράλληλα με το στενό ποτάμι, ρυάκι έμοιαζε με τόσο λίγο νερό που είχε ρίξει την άνοιξη φέτος. Όπως παιχνίδιζε το νερό στο φως, παιχνίδιζε και η διάθεση… πιάσανε τη κουβέντα για κείνη την ανεκδιήγητη περίοδο…Τι τρέλα! Τι ξενύχτια! Πόση ενέργεια! Έρωτες, εφήμεροι και μακρύτεροι, ταξίδια, βόλτες, παρέες, γέλια, κλάματα, χαρές, στοιβαγμένα στο τσουβάλι της λήθης, πετάγονταν χωρίς σειρά στο δρομάκι που κατηφόριζε σιγά – σιγά προς τη διασταύρωση. Και περπατούσαν…

Η ξύλινη ταμπέλα τους ¨επανάφερε¨ στη πεζοπορική πραγματικότητα και γρήγορα χώθηκαν στα πυκνά αλλά ανηφορικά του δρυμού. Το μονοπάτι άρχισε να απαιτεί… Συγκέντρωση, αναπνοές, πατήματα. Μια ακόμα γρήγορη στάση, λίγη ενέργεια -τροφή για τους μυς – και σύντομα ήταν ξανά πάνω στις διάσπαρτες πέτρες που ταλαιπωρούσαν τους αστράγαλους. Περπατούσαν… μια γρήγορη ματιά στο ρολόι έδειχνε πως μεσημέριαζε, μια άλλη πάνω στον ουρανό έδειχνε σύννεφα να μαζεύονται. Τα βήματα άρχισαν να καθυστερούν, η ανάσα βάραινε… Όμως περπατούσαν.

Μέσα στο λαχάνιασμα πιασαν και μια αργόσυρτη καταθλιπτική κουβέντα για κείνο το παιδί που έφυγε στα ψηλά πριν λίγα χρόνια. Υπερεκτίμηση… υψόμετρο… εγκλιματισμός…φιλοδοξία… τι σημασία είχε… Αυτοί δεν κινδύνευαν. Τι στο καλό …στα χαμηλά;  Τι να συμβεί; Διώξανε τις μαύρες σκέψεις αλλά άλλες ήρθανε και πλανήθηκαν πάνω τους. Η αρρώστια του Λ, το παιδί της Ρ. Να πάρει! Και να θες δε μπορείς να βάλεις το μυαλό να σκέφτεται πάντα ευχάριστα… Μαζί με το κυνήγι της ευχαρίστησης είναι δεμένος και ο πόνος, το ’γραφαν όλα τα βιβλία… χρειάζονταν άραγε να το διαβάσεις; Περπατούσαν…

Σε λίγο τα πόδια άρχισαν να πονάν. Σταμάτησαν, έβγαλαν τα παπούτσια. Τα δάχτυλα πλήγιασαν λίγο, βάλανε ταινία, ήπιαν νερό και ανηφόρισαν. Περπατούσαν…. τώρα πια με κόπο. Βγήκαν σε ξέφωτο.

Ο ήλιος τους χτυπούσε, τα καπέλα κρύβανε τον ιδρώτα απ’ τα μαλλιά όχι όμως κι  απ’ το πρόσωπο. Λίγη παρηγοριά τα σύννεφα που σε λίγο θα κρύβανε το φως. Δε φύσαγε καθόλου, μήνυμα μπόρας που ερχόταν, σε πόση ώρα όμως; Μήπως είχε σημασία; Σκούπισαν τον ιδρώτα, ήπιαν στα όρθια λίγο ακόμα νερό και συνέχισαν. Ανέβαιναν, αργά, βασανιστικά, πονάγανε. Το στόμα ξεραίνονταν τόσο γρήγορα, η ανάσα ατίθαση, η καρδιά βιαστική. Βουβοί τώρα πια, ίσως θλιμμένοι, παραδομένοι  στο μαγνήτη της πλαγιάς, ένοιωθαν να βυθίζονται στη φιδίσια γραμμή που ανηφόριζε. Όμως περπατούσαν…

Η κορφή δεν αργούσε, παρηγοριά το οξυγόνο, πλούσιο ακόμα,  φαντάζονταν όλους αυτούς που στερημένοι στα πολύ ψηλά αποζητούσαν τις μάσκες. Λίγες λέξεις γι’ αυτούς που σκαρφάλωναν σε χιόνια, παλεύοντας με τα μίλια του αέρα που τους μαστίγωνε….Μελαγχόλησαν…

Συνέχισαν, διάβηκαν τις λίμνες. Βουβοί τις κοίταξαν. Ίσως κι αυτές να κοιτούσαν στο καθρέφτισμα τους διαβάτες. Ήταν όμορφα, μια ομορφιά δίχως όνομα, δίχως σκοπό.  Σιωπηλά, τυλιγμένα σε μια γλυκιά θλίψη. Σαν το χαμόγελο του σοφού. Αναρωτήθηκαν αν έχει σκοπό η ομορφιά, αν έχει πάντα νόημα το κελάηδημα, το άρωμα του αγριολούλουδου, το παιχνίδι του μωρού…

Άρχισαν οι στάλες. Πίσω δε μπορούσαν να πάνε, άλλωστε που να γύριζαν…Τραβήξανε πάνω. Βάλανε τις μεμβράνες, μουρμούρισαν λίγα λόγια για τη τεχνολογία: περνάει ο αέρας, όχι το νερό…   Πονούσαν αλλά περπατούσαν. Είχαν περάσει πολλές ώρες, ποιος νοιάζονταν… Περάσανε τη κορφή, ποια κορφή;

Άρχισαν να κατηφορίζουν… λίγο πιο γρήγορα…Ο πόνος πήγε σύντομα στα γόνατα. Τα μπαστούνια δε μπορούσαν να κάνουν πολλά. Βροχή ανάκατη με ιδρώτα, πότε λυτρώνει, πότε τη βλαστημάς. Κατηφόριζαν σε λάσπες, δυο τρεις φορές γλιστρήσανε. Γέλιο ανάκατο με πόνο, η ίδια η ζωή. Μια λάμψη έσκισε τον ορίζοντα, κοντά. …Τρομάξανε. Σταθήκανε για λίγο αλλά γρήγορα συνέχισαν.

Περπατούσαν… τώρα πιο γρήγορα, φοβόντουσαν… άλλη μια λάμψη πίσω τους σιμά, πέσανε κάτω. Γύρισαν το βλέμμα, είδαν το δέντρο να σκίζεται απ’ τη φωτιά… Δεν είδαν, τίποτα άλλο. Μήτε χαρά, μήτε λύπη.

** Φώτο από http://traditionalvillages.gr/www/components/com_fpslideshow/images/flegges_1.jpg