Μεξικό: Η κατάρα του Μοντεζούμα

Το σχέδιο ήταν να πάμε Μαδαγασκάρη. Ένας ξεναγός φίλος, Ολλανδός, που δουλεύαμε στη Ρόδο παρέα, είχε από το γραφείο τζάμπα εισιτήρια. Παραγγείλαμε και ένα οδηγό να διαβάσουμε για το επικείμενο πρώτο μακρινό ταξίδι αλλά τελευταία στιγμή μετανιώσαμε. Δεν έμοιαζε με μέρος, με τα τότε ¨μυαλά¨, για να ξοδέψεις ενάμιση μήνα…
– Πάμε Μέξικο, μου λέει ένα βράδυ, έχω τζάμπα εισιτήρια και για κει!
– Viva Μέξικο, του λέω και τσουγκρίσαμε τις μπύρες!
Λίγο αργότερα, ο Νοέμβρης, μας βρήκε στη Φρανκφούρτη να πηγαίνουμε καμαρωτοί προς αεροδρόμιο. Στο γκισέ μας ενημερώνουν ότι το αεροπλάνο έφυγε πριν λίγο! Ο φίλος δε φημίζονταν για την οργάνωσή του… είχε κάνει λάθος την ώρα…
Οποία απογοήτευσις!
– Σε μια βδομάδα πάλι παιδιά!…πτήσεις τσάρτερ…
Γυρνάμε Ολλανδία και τρώμε μια βδομάδα στις μπυραρίες και τα φρικαντέλ (αηδιαστικές κροκέτες). Ευτυχώς την επόμενη βδομάδα ήμασταν στην ώρα μας και ύστερα από το μακρύ ταξίδι βρεθήκαμε στο Cancun, μέρος τουριστικό εδώ και πολλά χρόνια αφού από τότε, ήδη έχει περάσει μια εικοσαετία.

Λίγες μέρες τουριστικού εγκλιματισμού και γρήγορα στο δρόμο. Για πού; Δεν είχαμε σκοπό. Με ένα χάρτη και ένα οδηγό… εποχής, αρχίζουμε μια γοητευτική περιπλάνηση σε ένα τόπο γεμάτο χρώμα, οσμή και ζωντάνια που σημάδεψε τη ψυχή μου όσο λίγοι άλλοι. Ήταν βέβαια και το πρώτο μακρινό, ¨εξωτικό¨, ταξίδι.
Λεωφορεία, απλά και πρώτης κλάσης, ωτοστόπ, εσωτερικές πτήσεις – που ήταν όντως φτηνές – και νοικιασμένα σαραβαλάκια μας πήγαν απ’ τη μια στην άλλη άκρη της υπέροχης και πολύχρωμης αυτής χώρας. Αξιοθέατα, μουσεία, μνημεία, πόλεις, χωριά, ζούγκλα, παραλίες μας φιλοξένησαν μια φορά και εμείς τα φιλοξενούμε σαν ένα μικρό ευχαριστώ για πάντα στη καρδιά μας!

Από πού ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις στο Μεξικό. Απ΄ τις σμαραγδένιες παραλίες των Μάγια, στις ζούγκλες του κόλπου των Ολμέκων, τα κεντρικά υψίπεδα των Αζτέκων; Που να στραφείς; Στη γοητεία της ινδιάνικης Oaxaca, στο κοσμοπολίτικο Acapulco της δύσης, στα ερημικά κύματα των σέρφερς του Puerto Escondido (τώρα βέβαια δεν είναι ερημιά…), στo μαγνήτη της πρωτεύουσας, στη σαγήνη της Baya βόρεια;
Οδοιπορικό, χωρίς αυστηρό πρόγραμμα, χωρίς πρέπει, όπως και όπου…
Αν κάτι μου ’μεινε σκοτεινό ήταν οι στιγμές που ήθελα να φωνάξω στο φίλο μου:
– Γεια σου ρε μεγάλε! Και να κατεβάσω τη coronita η τη μαργαρίτα…
Τι να του ’λεγα; Viva great Bart;
Είναι ώρες που μόνο η γλώσσα σου σε γεμίζει! Δε θες να μιλάς ούτε αγγλικά ούτε τίποτ’ άλλο. Οπότε δε λες τίποτα… και ο άλλος καταλαβαίνει… και συ καταλαβαίνεις χωρίς να ειπωθεί κουβέντα… δε χρειάζεται τις πιότερες φορές… αλλά είναι άλλες φορές που θες να μιλήσεις, να φωνάξεις, να βρίσεις… και τότε μόνο η γλώσσα της μάνας σου μπορεί… μόνο αυτή μπορεί να βγάλει τη ψυχή έξω, όσο καλά και να μιλάς όποια άλλη…
Κι αυτός ο Bart! Λιγόλογος, όποτε τον έπιανε το στραβό του ξύπναγε μέσα στη νύχτα και διάβαζε το Time! Τι διαστροφή! Σκληρό καρύδι όμως στη κυριολεξία.
Μια νύχτα κοντά στην Chichen Itza καταλύσαμε σε ένα φτηνό παλιό ξενοδοχείο. Όλα έτριζαν εκεί μέσα. Ψόφιοι στη κούραση πέσαμε για ύπνο.
– Δε πιστεύω ν’ ανάψεις πάλι τα φώτα και να διαβάσεις το Time, του λέω…
Στο δευτερόλεπτο πετάγεται πάνω ουρλιάζοντας! Ανάβω το φως, μου λέει πως κάτι τον τσίμπησε. Ψάχνω στα σεντόνια βλέπω ένα σκορπιό! Πάγωσα! Του ρίχνω μια με τη παντόφλα, τον τελείωσα. Τώρα τι να κάνω; Του λέω πως πρέπει να πάμε να πούμε στους ανθρώπους, κάτω, τι έγινε να μας πάνε σε κάποιο ιατρείο, να του κάνουν κανένα ορό … κάτι τέλος πάντων. Μου λέει πως νύσταζε τόσο πολύ που δε μπορούσε να πάει πουθενά!
– Δε γίνεται, του λέω, μπορεί να πεθάνεις!
– Δε πεθαίνω …too young to die, μου απαντά, και ξαπλώνει για ύπνο!
Εκείνο το βράδυ κάθε λίγο σηκωνόμουν και άκουγα αν ανάσαινε… Όντως σκληρό καρύδι!

Είχαν ήδη περάσει καμιά εικοσαριά μέρες απ’ την άφιξή μας στη χώρα και η περίφημη κατάρα δε μας είχε πιάσει! Θυμάμαι τη πρώτη νύχτα που ξέπλυνα τα δόντια σε ένα μοτέλ στο Cancun, σκέφτηκα:
– Αμάν την πάτησα!
Μας είχαν πει ούτε σταγόνα νερό να μη πιούμε… και ήμασταν στην αρχή φοβισμένοι. Ποιος είχε όρεξη για διάρροιες και ίσως τίποτα πυρετούς… Όμως τίποτα δεν συνέβη μέχρι εκείνη τη… καταραμένη μέρα…
Συμφωνήσαμε να πάρουμε μια μικρή πτήση απ’ τη πρωτεύουσα προς Acapulco, για λίγα δολάρια. Δε ξέρω τι είχα φάει αλλά στα πρώτα λεπτά της πτήσης με το μικρό αεροπλανάκι, η κοιλιά διαμαρτύρονταν. Πόνοι και κοψίματα… Ρωτάω την αεροσυνοδό πού είναι η τουαλέτα και μου απαντά με έκπληξη πως δεν υπάρχει τουαλέτα σε ένα τόσο μικρό αεροπλανάκι και σε τρία τέταρτα θα ήμασταν στον προορισμό!
Δε πίστευα αυτό που άκουσα! Τώρα τι κάνουμε; Στριφογύριζα στο κάθισμα, δεξιά – αριστερά, άρχισα να ιδρώνω και να …σφίγγομαι! Έβλεπα το ρολόι διαρκώς αλλά περνάνε έτσι εύκολα τα λεπτά;
Λέω στο Bart τη κατάσταση, με κοιτάει με οίκτο και μού λέει, ρίχνοντας εκείνο το σαξονικό γέλιο, πως αν είναι να … γίνει τίποτα τότε να πάει να κάτσει απέναντι! Η κατάσταση δεν ήταν για γέλια και θυμάμαι σα χτες τον ιδρώτα που κύλαγε στο μέτωπο. Με το κουράγιο που απόμεινε σηκώνομαι δειλά να επιθεωρήσω το μικρό χώρο μετά τα καθίσματα. Τι μπορούσα να κάνω άλλο δεν ήξερα! Σκέφτηκα στην έσχατη στιγμή θα πάρω ένα περιοδικό μαζί θα το στρώσω εκεί πίσω και η ντροπή… ντροπή! Με το που σηκώνομαι… κάθομαι αμέσως ξανά κάτω! Πάει λέω θα γίνουμε ρεζίλι, ούτε βήμα δε θα προλάβω…
Ξανά στριφογύρισμα, τα δόντια μέγγενη κόντευαν να ραγίσουν! Απίστευτη ταραχή, τα μάτια στο ρολόι, τα χέρια να σφίγγουν κι αυτά σα τανάλιες τα μπράτσα της καρέκλας… Ώρες – ώρες, η πίεση υποχωρούσε αλλά επανέρχονταν δριμύτερη!

Δε μπορώ να θυμηθώ άλλα απ’ το μαρτύριο που στο μυαλό μου εκείνες τις στιγμές κράτησε μια ολόκληρη ζωή… Προσγειωθήκαμε και δε ξέρω πως βρέθηκα στις τουαλέτες του αεροδρομίου… σώος και αβλαβής! Η κατάρα ίσως εξασθενεί σε κάποιες χιλιάδες πόδια ύψος! Για τις επόμενες 3-4 μέρες φρόντιζα να είμαι κοντά σε σημεία ¨σωτηρίας¨!

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

2 Απαντήσεις

  1. Ο/Η stelios λέει:

    ωραίο αρθρο χαχα

  2. Ο/Η test λέει:

    και μένα μου άρεσε κανόνισε την επόμενη να τα κάνεις πάνω σου!!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *