Cordoba

(Aπό Στέλιος)

Φεύγοντας από Salta, άλλη μια ανόητη απόφαση θα μας ταλαιπωρούσε στον επόμενο προορισμό μας την Córdoba. Ψάξαμε στο booking για δωμάτια αλλά δεν βρήκαμε τίποτα ιδιαίτερο παρά συγκρατήσαμε λίγες διευθύνσεις από hostels στο κέντρο. Δεν κλείσαμε σκεφτόμενοι ότι θα βρούμε κάποιο δωμάτιο… τι στο καλό, σε τόσο μεγάλη πόλη.

Μετά το συνηθισμένο ολονύχτιο ταξίδι φτάσαμε μια ωραία Κυριακή νωρίς το πρωί στην όμορφη Córdoba. Πήραμε ένα ταξί να πάμε στο hostal που είχαμε σημειώσει. Φυσικά ήταν γεμάτο. Είπαμε στο ταξί να μας πάει σε κάποιο παρακείμενο που… κι αυτό ήταν γεμάτο. Αράξαμε σε ένα καφέ και ο Νίκος βγήκε σε αναζήτηση στέγης. Μάταια όμως, γύρισε άπρακτος μετά από κανένα δίωρο! Θορυβηθήκαμε και αναρωτηθήκαμε τι στο καλό συμβαίνει και όλα είναι γεμάτα. Φυσικά ήταν μια μεγάλη τριήμερη γιορτή – που να ξέραμε –  με συναυλίες και δρώμενα και είχε γεμίσει η πόλη εσωτερικό τουρισμό που όμως δεν της φαινότανε αφού κατά τη διάρκεια της μέρας ήταν σχεδόν έρημη. Ήταν η σειρά μου να ψάξω…

Δε θυμάμαι πόσες ώρες τριγύρναγα, δε μπορούσα και να ειδοποιήσω το Νίκο αφού δεν ταξιδεύαμε με smartphones, ούτε είχαμε τοπικές sim… Παντού έβλεπα no hay alojamiento… δεν υπάρχει διαθεσιμότητα… Ρωτούσα σε κάθε κτίριο, ακριβά, φτηνά, τρύπες… όμως μάταια. Στάθηκα τυχερός το απομεσήμερο. Βρέθηκε ένα δωμάτιο μακριά από το κέντρο – ποιος νοιαζότανε, ας ήταν και στην άκρη της πόλης – σε ένα παλιό αλλά καθαρό μικρό BnB σπίτι πού το είχε μια θεά αργεντίνα με το γέρο πατέρα της. Η άτιμη κυκλοφορούσε με babydoll μέρα νύχτα και είχαμε φρικάρει… Βέβαια η  Córdoba είχε 35 βαθμούς εκείνες τις μέρες…

Βραδάκι βγήκαμε για μπύρες…και φυσικά η Αργεντινή έχει σε μεγάλες μπουκάλες αυτήν την ωραία μπύρα Patagonia, που ήταν απολαυστική τις καυτές εκείνες νύχτες. Σε μια μικρή πλατεία είχαν στήσει milonga, ώριμα ζευγάρια, με ένα μικρό cd-player. Ήταν απολαυστικό, σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις ηλικιωμένους να χορεύουν με τέτοια φυσικότητα και χάρη το αγαπημένο τους tango. Η Αργεντινή μου άφησε την αίσθηση ότι πιο πολύ χορεύουμε εμείς tango στην Ελλάδα παρά αυτοί! Όσες φορές βρεθήκαμε σε θέαμα, ήταν φτιαχτό, βγάζανε δίσκο να μαζέψουν πέσος  ή  επαγγελματικό σε σημεία που υπάρχουν τουρίστες. Βέβαια δεν έχω εντρυφήσει στο θέμα, είναι γνωστές οι σχολές και το πάθος των αργεντινών για το tango αλλά ειλικρινά το λιτό θέαμα της πλατείας μου μίλησε στην καρδιά  απείρως περισσότερο από τις περίεργες ασκήσεις – φιγούρες – επιδείξεις που έχω δει στην Ελλάδα αλλά και κει.

Η  Córdoba παίρνοντας το όνομά της από την Ισπανίδα “γιαγιά” της , 2η μετά το Μπουένος σε πληθυσμό (1,5 εκ), είναι μια όμορφη μεγάλη πόλη. Το κέντρο της με πολλά αποικιοκρατικού ρυθμού κτίρια, το συγκρότημα Manzana Jesuitica (Συγκρότημα Ιησουϊτών) αποτελούμενο από πανέμορφα κτίρια και χαρακτηρισμένο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο που περιέχει και το παλιό και διάσημο Πανεπιστήμιό της, τα περίφημα μουσεία της, ο καθεδρικός, το πάρκο, το όμορφο ποταμάκι που τη διασχίζει και η νύχτα της που σφύζει ζωή, την καθιστούν αρκετά ενδιαφέρουσα.

Περάσαμε καλά τριγυρίζοντας ρέμπελοι ή στο κέντρο ή στα μουσεία, κουτσομπολεύοντας, πίνοντας μπύρες και λιγότερο κρασί λόγω ζέστης. Πέραν τούτου βέβαια έχεις την αίσθηση όπως και σε όλη την Αργεντινή – και λόγω αρχιτεκτονικής και λόγω ανθρώπων – ότι είσαι στην Ευρώπη.  Προσωπικά δεν ταξίδεψα 12.000χλμ για να αισθανθώ Ευρωπαίος αλλά θα γράψω γι’ αυτό στο κομμάτι του Μπουένος. Το πιο συναρπαστικό μέρος της χώρας στο μυαλό μου, η Γη του Πυρός, είναι ένα ταξίδι που δεν είναι προτεραιότητα αλλά θα ήθελα πολύ να πάω….

Την τελευταία μέρα πάλι την πατήσαμε αφού δεν είχαμε βγάλει έγκαιρα εισιτήρια για Buenos με αποτέλεσμα να περάσουμε μια ολόκληρη μέρα στο πάρκο  sarmiento μέχρι να έρθει η νύχτα της αναχώρησης…

(Από Νίκος)

Córdoba: πρόσθεσε άλλη μια πόλη στο δρόμο σου για να συναντήσεις τον Ατλαντικό… Αυτό σκεφτόμουν, ανάκατα με μια μελαγχολία που μεγάλωνε μέρα με τη μέρα καθώς μπαίναμε στην τελική ευθεία του ταξιδιού. Σου παίρνει καιρό να μάθεις να ζεις στο δρόμο ταξιδεύοντας, αλλά όταν το συνηθίσεις, πώς να το αλλάξεις;

Κάθε λίγες ημέρες το ίδιο σκηνικό: ξύπνημα στο λεωφορείο, πιασμένος από το κάθισμα, με αγκυλωμένα πόδια, με στεγνό το στόμα από την κούραση και τη δίψα, δίπλα σου να συνεχίζουν απέραντες οι αργεντίνικες Pampas…

Έγραφα τότε στο ημερολόγιο μου:

«Η πόλη δε μας καλοδέχτηκε: ταλαιπωρία μέχρι να βρούμε κατάλυμα, στο τέλος βρεθήκαμε σε ένα residencial που το είχε μια γκόμενα. Το δωμάτιο κάτω του μετρίου, με φασαρία και ζέστη, κοιμάμαι στο κάτω κρεβάτι μια κουκέτας που όταν σηκώνεσαι χτυπάς το κεφάλι σου και το στρώμα δίπλωνει και σε κλείνει σαν σάντουιτς. Ο χώρος του πρωινού μια κουζίνα σαν επαρχιακού καφενείου, με ένα άδειο ψυγείο-βιτρίνα, σαν και αυτά που έχουμε στα χασάπικα στην Ελλάδα και κάτι παλιοτενεκέδες από πίσω. Δε βαριέσαι, δυο ημέρες είναι, θα περάσουν, άλλωστε είναι όμορφη και η Αργεντίνα…».

Και οι ημέρες πέρασαν, πότε με βόλτες σε πλατείες, πάρκα και μουσεία, πότε κάνοντας χαβαλέ με ντόπιους.
Μετά την πανέμορφη Salta, η Córdoba μου έβγαλε μια αίσθηση εγκατάλειψης. Ίσως να έφταιγε ότι ήταν Σαββατοκύριακο, τα μαγαζιά κλειστά, ζέστη, ο κόσμος στην εξοχή, μακριά από τα τσιμέντα, προς αναζήτηση δροσιάς.
Η καλύτερη όμως ανακάλυψη μας ήταν η Parilla του Jorge, μια συνοικιακή ψησταριά με ωραίες ποικιλίες κρεατικών, μπύρες, πλαστική καρέκλα στο φουλ και τηλεόραση να δείχνει τοπικούς αγώνες ποδοσφαίρου! Πιο original κατάσταση δεν υπήρχε!

Με το νου να τρέχει μπροστά και να θέλει να γνωρίσει τη μητρόπολη του Buenos Aires, ίσως και να αδίκησα την Córdoba.

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *