Lima, φιλμ νουάρ

Πριν την αναχώρηση για Λίμα, κοιμηθήκαμε σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Σύνταγμα για να είμαστε έτοιμοι χαράματα να πάρουμε το λεωφορείο για αεροδρόμιο. Τρέχοντας γύρω στις 5 το πρωί με το σάκο στην πλάτη ίσα που προλάβαμε τον οδηγό πριν κλείσει τις πόρτες. Η ανακούφιση δεν κράτησε πολύ γιατί φτάνοντας στο desk της alitalia μας ρώτησαν αν έχουμε βίζα ή ESTA για Αμερική μιας και το αεροπλάνο πήγαινε Ρώμη – Μαϊάμι και μετά Λίμα.

Φυσικά το site που αγοράσαμε τα εισιτήρια δεν μας συμβούλεψε για βίζες και ούτε καν μας πήγε το μυαλό ότι τις χρειαζόμασταν μιας και απλά στο Μαϊάμι θα αλλάζαμε αεροπλάνο (transit).

Εκ των υστέρων η εκδότρια εταιρεία μας είπε πως δεν έχει υποχρέωση να δίνει τέτοιες πληροφορίες. Υποχρέωση έχουν οι αεροπορικές εταιρείες και όχι οι μεταπωλητές…. Άλλα ντ’ άλλων!

Ο Νικ ήταν πολύ τυχερός… είχε βίζα 10ετίας (από παλιό ταξίδι στην Αμερική) που έληγε σε λίγους μήνες και έκανε γρήγορα check-in. Εγώ είχα 15 λεπτά στη διάθεσή μου να βγάλω online βίζα ( ESTA) από τα κιόσκια με τους υπολογιστές του Ε.Βενιζέλος! Έπαθα καρδιακό… Φώναζα και γκρίνιαζα αλλά η κοπέλα μου είπε ότι με τίποτα το σύστημα δεν θα μπορούσε να κάνει check-in εκτός αν προλάβαινα την online αίτηση….

6 η ώρα χαράματα… αίτηση… online… στο Βενιζέλος… στα σιδερένια κιόσκια – κομπιουτεράκια με τη μεταλλική μπαλίτσα για ποντίκι… με τα μεγάφωνα να αναγγέλλουν την επιβίβαση για Ρώμη…

Βούτηξα το σάκο και έτρεξα με το Νίκο – που είχε ήδη τσεκάρει αποσκευή – στο μηχανάκι. Άνοιξε ο explorer και το μηχάνημα ειδοποιεί ότι έχω 15 λεπτά χρήσης (session)!

Αναζήτηση ιστοσελίδας…. εμφάνιση μιας ατέλειωτης φόρμας… πληκτρολόγηση ένα σωρό στοιχείων και ζητούμενων από τη CIA και εγώ δεν ξέρω ministry of defence και δεν ξέρω που αλλού! Βρίσιμο ατελείωτο προς τους Αμερικάνους με διάφορα ακατονόμαστα. Ακούς εκεί βίζα για τράνζιτ!!! Έλεος!

Το ρολόι του υπολογιστή δείχνει 5 λεπτά υπόλοιπο χρόνου χρήσης αλλά η φόρμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Συνεχίζουμε, είναι χαράματα Γενάρη, μούσκεμα στον ιδρώτα μέσα στο άγχος και μας ζητάει 3 λεπτά πριν κλείσει η συνεδρία να πληρώσουμε 10 ευρώ με την πιστωτική. Κάνουμε τη συναλλαγή… Το κοντέρ δείχνει άλλα 2 λεπτά χρόνου και η οθόνη εμφανίζει we are processing your application …. τα δευτερόλεπτα κυλούν βασανιστικά …..όπου να ‘ναι θα κλείσει ο υπολογιστής …. είμαι στην απόλυτη φρίκη μου και η οθόνη δείχνει…. your ESTA number is..xnwmxmsajsbkas και κάτι παπαδίστικα!

Γράψ’ τον κωδικό Νικ φωνάζω και κοντεύω να σωριαστώ…

Τρέχω με το χαρτάκι στο desk, η κοπέλα κάνει το check-in και τρέχουμε σαν παλαβοί… καταϊδρωμένοι να μπούμε στο λεωφορείο για το αεροπλάνο.

Στον επόμενο τόνο είμαστε Ρώμη και στον μεθεπόμενο, μετά από ένα άθλιο ταξίδι, με άθλιο σέρβις και αγενέστατους Ιταλούς αεροσυνοδούς βρισκόμαστε Μαϊάμι.. Περιττό να πούμε ότι το αεροπλάνο φτάνει καθυστερημένα και μια συνοδός Ιταλίδα στην έξοδο της φυσούνας μας ενημερώνει ότι θα πετάξουμε με άλλη πτήση αργότερα για Λίμα αλλά ευτυχώς δεν θα πληρώσουμε κάτι..

Μετά από ώρες πετώντας με τη LAN και με άψογο σέρβις φτάνουμε στη Λίμα.

Ε τώρα μετά τα όσα να μην έχουμε κι εδώ μια έκπληξη; Φυσικά, ο σάκος μου δεν ήρθε κι έτσι με τα χέρια στις τσέπες και αφού περιμέναμε κάμποση ώρα στη αεροδρόμιο για διατυπώσεις, ψόφιοι απ την κούραση, παίρνουμε ταξί για Μιραφλόρες, τη συνοικία που έχουμε κλείσει για 3 μέρες δωμάτιο.

Ωραίο μικρό ξενοδοχείο, γραφικό… ώσπου να μετρήσεις τρία είμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα.. Είμαστε άραγε;;; Σε 2 λεπτά είμαστε στον αέρα παλεύοντας με ένα σωρό κοριούς. Τα κάτασπρα σεντόνια είναι μαύρα απ’ τα χαριτωμένα(!) έντομα και τα κορμιά μας γεμάτα τσιμπήματα. Θα ξυνόμαστε για μια βδομάδα!

Για γέλια και για κλάματα. Δεν μπορώ να πιστέψω την ταινία που εκτυλίσσεται εδώ και ώρες αφότου αναχωρήσαμε από το Σύνταγμα και σκέφτομαι τι ταξίδι μας περιμένει με τέτοια αρχή!

Ο ρεσεψιονίστ μες τα άγρια μεσάνυχτα μας μεταφέρει ευτυχώς σε ένα κοντινό και πολύ καλύτερο ξενοδοχείο της ίδιας εταιρείας που θα μας φιλοξενήσει τις 3 αυτές νύχτες. Επιτέλους Λίμα…

(fotos: Nikos)

Η Λίμα με γοήτευσε χωρίς να είναι εντυπωσιακή πόλη. Τι να πεις τώρα για την πόλη των 8 εκατομμυρίων με το πανέμορφο ιστορικό κέντρο της που έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την Ουνέσκο. Μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο θα σε πληροφορήσει για τους σεισμούς που πέρασε η πόλη, για το τείχος που χωρίσει μια φτωχή από μια πλούσια συνοικία, για το νερό που πληρώνουν 25 δολάρια το μήνα οι φτωχοί και ένα σωρό τέτοια.  Από τις πιο φτωχές στη Λατ. Αμερική με πάνω από 50% ανεργία και μισθούς των 150$. Ευτυχώς τύχαμε καλό καιρό γιατί ο δικός τους χειμώνας εκεί είναι άθλιος γεμάτος υγρασία από τον Ειρηνικό.

Ο ωκεανός όμως είναι τόσο εντυπωσιακός και περπατώντας άπειρες αποστάσεις δίπλα του στη συνοικία Miraflores σε σαγηνεύει. Οι άνθρωποι ήσυχοι, το φαγητό τυπικό.. αυτό που μου έμεινε είναι μια μακαρονάδα πέστο με σπανάκι αντί βασιλικό και ένα μπιφτέκι(!) καπάκι πάνω στη σάλτσα!

3 μέρες τριγυρίσαμε τόσο πολύ… Οι φώτο σε ένα τέτοιο άρθρο μιλάνε σε ξένους ίσως καλύτερα γιατί η περιγραφή δεν είναι ποτέ το περιγραφόμενο. Τα μέρη που επισκέπτεσαι αφήνουν πάνω σου ένα απερίγραπτο αποτύπωμα. Μια αίσθηση που μόνο εσύ νιώθεις. Άσχημη, όμορφη, αδιάφορη. Εξαρτάται τι θες, τι σου αρέσει, ποιος είσαι, που πας. Μπορεί να πας στο ίδιο μέρος 2 φορές και να νιώσεις τα αντίθετα των αντιθέτων…

Ο σάκος όμως δεν ερχότανε και η εταιρεία δεν είχε νέα στα επανειλημμένα τηλεφωνήματα μου. Αγόρασα 2 εσώρουχα μου έδωσε κι Νικ μια μπλούζα και περιφερόμασταν άσκοπα αλλά ευτυχείς.

Έπρεπε όμως να αποφασίσουμε την αναχώρηση γιατί οι μέρες μας ήταν μετρημένες. Δεν ήξερα από που να αρχίσω. Έπρεπε να αγοράσω και χειμερινά και καλοκαιρινά ρούχα. Παπούτσια, μποτάκια ξανά που μόλις είχα αγοράσει στην Αθήνα. Την τέταρτη μέρα το πρωί κλείσαμε λεωφορείο για Κούσκο. Πριν βγούμε στην αγορά για ψώνια γυρίσαμε στο ξενοδοχείο… Για καλή μου τύχη ο σάκος ήρθε και μας τον είχαν φέρει στη διεύθυνση που είχα δώσει στη LAN. Το θεωρήσαμε γούρι και ότι οι Ίνκας με λυπήθηκαν οπότε και έπρεπε να αποτίσουμε φόρο τιμής. Το απόγευμα ξεκινήσαμε ένα μακρύ ταξίδι για Κούσκο…. και Μάτσου Πίτσου