Montevideo

(Από Στέλιος)

Θα ξεκινήσω ανάποδα… Όταν καιρό μετά το ταξίδι είπα σε ένα φίλο απ’ τα παλιά, ότι επισκέφθηκα λίγες μέρες το Μοντεβιδέο  έχασε τα λόγια του! Πήγες στο Μοντεβιδέο, με ρώταγε ξανά και ξανά..  Στο όνειρό της ζωής μου, μου έλεγε… Δεν με πίστευε… Όταν του είπα ότι το μέρος ήταν από τα πιο αδιάφορα που πήγα στη ζωή μου..έπεσε από τα σύννεφα.. Αισθάνθηκα άσχημα που του χάλαγα το όνειρο, πάραυτα τον προέτρεψα αν κάποτε ταξιδέψει εκεί κάτω, να ξεχάσει τα λόγια μου..

Αφήσαμε λοιπόν το Buenos για λίγες μέρες και με το φέρυ της Colonia Express περάσαμε απέναντι σε 3-4 ώρες στην  Colonia, ένα μέρος που αξίζει να ξοδέψει κάποιος λίγες ώρες. Πολιτιστική κληρονομιά της Ουνέσκο με γραφικά πέτρινα σπίτια και πλακόστρωτα δείχνει τόσο ήσυχη και ειδυλλιακή. Μέρος για ηρεμία.

Το λεωφορείο της εταιρείας διέσχισε γρήγορα τις παραθαλάσσιες πάμπες (εύφορες πεδιάδες) όπου εκτρέφονται χιλιάδες βοοειδή όπως και στη γείτονα Αργεντινή και ο προορισμός μας το Μοντεβιδέο όπου κατοικεί η μισή Ουρουγουάη δεν άργησε να φανεί.

Η πρώτη διάσχιση του κέντρου σε αναζήτηση ενός καταλύματος ήταν και η τελευταία εντύπωση… Ο φίλος μου Γ. απο το Buenos μας είχε προϊδεάσει: Δε λέει τίποτα… Το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι όλοι στο δρόμο κρατούσαν ένα όμορφο χειροποίητο ποτήρι και πίνανε mate (κάτι σαν τσάι).

Δυστυχώς για μάς, πάνω κάτω, έτσι ήταν. Μιά άχρωμη πόλη με λίγα ενδιαφέροντα, ακριβή σχετικά, άνοστη και άοσμη. Τα κτίρια της σε πολλά μέρη θυμίζουν ανατολικό μπλόκ, ιδιαίτερα τα μεγάλα παραλιακά οικήματα. Κάποιοι πεζόδρομοι με μαγαζιά και μια σκεπαστή αγορά με ακριβές parilla είναι ακόμη η ξεθωριασμένη εντύπωση που έχω για την πόλη αυτή. Κατά βάθος στεναχωριέμαι όταν ένα μυθικό μέρος στο μυαλό της νιότης σου αποδείχνεται τόσο …λίγο. Δυστυχώς όμως έτσι συμβαίνει στα ταξίδια. Είναι μέρος του παιχνιδιού…

(Από Νίκος)

Στριμωγμένη ανάμεσα σε δυο γίγαντες στης περιοχής, την Αργεντινή και τη Βραζιλία, βρίσκεται μια χώρα κουκίδα (για τα δεδομένα των εκτάσεων της Λατινικής Αμερικής), η Ουρουγουάη. Η χώρα αυτή ναι μεν δεν ήταν στις πρώτες προτεραιότητες να επισκεφτούμε (οι καταρράκτες του Inguasou Βραζιλία φάνταζαν αρχικά σίγουρα πιο ελκυστικός προορισμός), αλλά δεδομένης της κούρασης και του κόστους, προτιμήσαμε κάτι πιο κοντινό για να ξεφύγουμε από τον πυρετό της μεγαλούπολης του Buenos Aires. Ένας ακόμα λόγος μου κέντρισε το ενδιαφέρον να επισκεφτούμε την República Oriental del Uruguay: να γνωρίσω τη χώρα του προέδρου José Mujica, του πιο φτωχού και ταπεινού θα έλεγα αρχηγού κράτους στον κόσμο. Οι ιστορίες που συνοδεύουν το συγκεκριμένο πρόεδρο και η βιογραφία του είναι εύκολα προσβάσιμες στο διαδίκτυο και πιστεύω ότι αξίζουν προσοχής.

Η έκδοση εισιτηρίων για να διασχίσουμε τον λασπωμένο Rio de la Plata ήταν άλλο ένα διαδικαστικό θέμα και έτσι, ένα πρωί του Φεβρουαρίου βρεθήκαμε με συνοπτικές διαδικασίες στις αποβάθρες για να επιβιβαστούμε στο καταμαραν που θα πήγαινε κατευθείαν στον επόμενο μας σταθμό, και συγκεκριμένα στη Colonia de Sacramento.

Η κουκλίστικη αυτή μικρή πόλη, με την παλιά της πόλη μνημείο της Unesco, τα αποικιοκρατικά της κτίσματα, τη χαλαρή της ατμόσφαιρά, τις πρασιές στους δρόμους και τις ανθισμένες βουκαμβίλιες μας κέρδισε γρήγορα. Οι ώρες όμως ήταν λίγες και οι ημέρες για την επιστροφή στην Ελλάδα ακόμα λιγότερες… Μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε μια ημέρα και να αφεθούμε στην ηρεμία της μικρής πόλης, γρήγορα όμως βρεθήκαμε να διασχίζουμε την εθνική οδό προς την πρωτεύουσα Modevideo.

Θυμάμαι ότι η πόλη μας καλωσόρισε με τη θέα μιας ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, καναλιών και πολυάριθμων καραβιών να περιμένουν αρόδο, δείχνοντας μας αμέσως το θαλασσινό της προορισμό. Μετά την εύρεση ξενοδοχείου, επισκεφθήκαμε το κέντρο της πόλης με κάποια άσχημα και πολυώροφα κτήρια, για να καταλήξουμε μέσα από μεγάλες πλατείες και πεζοδρόμους στη αληθινή καρδιά της πόλης, το λιμάνι. Τριγύρω ένιωθες την υγρασία της θάλασσας, μύριζες το λάδι των μηχανών των πλοίων, τη σκουριά και την μπογιά των σκαριών, έβλεπες πρόσωπα ναυτικών, πρόσωπα θαλασσινά. Αυτόματα, όλες σου οι αισθήσεις στρέφονταν προς τη θάλασσα και το ταξίδι. Σκέφτηκα πως όλα τα λιμάνια, στο βάθος μοιάζουν.

Συνεπαρμένοι από τα ταξίδια και τους προορισμούς που έκαναν σκαριά και άνθρωποι, μπήκαμε στην κεντρική αγορά της πόλης, όπου σε ατελείωτες ψησταριές από τη μία πλευρά πωλούνταν και από την άλλη πλευρά σιγοψήνονταν τα καλύτερα κρέατα της χώρας. Από εκεί βρεθήκαμε να βαδίζουμε προς την αχανή rabla της πόλης, όπου οι κατοικίες των τυχερών ενοίκων αντίκριζαν την απεραντοσύνη του ωκεανού, για να συνεχίσουμε ξανά στο κέντρο και ξανά βόλτες και ξανά βόλτες, μέχρι που είχε νυχτώσει…

Η Ουρουγουάη από τη μια ούτε με κέρδισε, αλλά και από την άλλη δεν μπορώ να πως δε μου άρεσε. Μου κάνει κάπως αδιάφορη. Ίσως να φταίει ότι δεν τη ζήσαμε σε βάθος, ίσως και το γεγονός ότι ήταν και προς το τέλος αυτής της ταξιδιωτικής περιπέτειας.
Πάντα ένιωθα και νιώθω, ακόμη και σήμερα, μια μελαγχολία όταν τα ωραία ταξίδια τελειώνουν και οι ωραίες παρέες χωρίζουν… Και τώρα συνέβαιναν και τα δυο… Το επόμενο απόγευμα πίσω στο Buenos. θα ακολουθούσε η επιστροφή στην Ελλάδα, με μισή καρδιά, ο αποχαιρετισμός του συνταξιδιώτη μου Σ. και η μεγάλη πτήση πίσω στη χειμωνιάτικη Ευρώπη.

Αα! πως μετάνιωσα που δεν τον ακολούθησα στην επόμενή του περιπέτεια…..

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *