Potosi, η πόλη των μεταλλωρύχων

(Από Στέλιος)

Φεύγοντας το πρωί απ’ τη Sucre αισθανόμουν αδιόρατα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Στο σταθμό, ψάχνοντας λεωφορείο, είδαμε ότι είτε παίρνοντας ένα τυπικό μέσο είτε κανονίζοντας με έναν πειρατή-ταρίφα ένα δρομολόγιο… δεν είχε διαφορά. Μαζί μας για να μοιραστούμε τα έξοδα επιβιβάστηκε μια ολλανδέζα που πήγαινε κι αυτή Potosi. Σε 2-3 ώρες βρεθήκαμε στην πόλη των μεταλλωρύχων.

Στη διαδρομή ανταλλάξαμε ενδιαφέρουσες κουβέντες με την κοπελιά που γύρναγε 6 μήνες κοντά στο Νότο και θα πήγαινε προς κεντρική Αμερική σε λίγο. Δεν μου έκανε πλέον εντύπωση το πόσοι νέοι, ενίοτε μόνοι, ταξίδευαν εξάμηνα ολόκληρα στη Λατ. Αμερική. Πολλοί  νεολαίοι του Ισραήλ, μου είχε πει κάποτε ένας ταξιδευτής, μόλις τελειώνει το σχολείο παίρνουν κάτι σαν sabbatical… δλδ τριγυρνάνε κανένα χρόνο τον κόσμο ψιλοδουλεύοντας ή απλά ταξιδεύοντας. Υπάρχει κάποιο κόστος αλλά με λίγα χρήματα μπορείς άνετα να ταξιδέψεις εκτός Ευρώπης. Η Ευρώπη είναι ακριβή με φτηνά εισιτήρια. Πολλές μακρινές χώρες είναι πολύ φτηνές αλλά …θέλουν κάποια χρήματα για εισιτήρια. Ειρωνεία…

Φτάνοντας στην πλατεία αισθανόμουν ανίκανος να κουνηθώ. Είπα στο Νίκο να ψάξει τριγύρω να βρει κάποιο δωμάτιο, εγώ θα περίμενα στο παγκάκι. Μετά από ώρα γύρισε άπρακτος. Του είπα να κάνει μια προσπάθεια ακόμα… ξανάφυγε… Επιστρέφοντας μου είπε πως βρήκε ένα υπόγειο δωμάτιο σε ένα φτηνό ξενοδοχείο κοντά αλλά θα έπαιρνε κανένα δίωρο να αδειάσει. Πήγαμε να πιούμε ένα τσάι σε ένα ωραίο ατμοσφαιρικό καφέ-μπαρ της πλατείας. Στο καφέ, με το που ήπια το τσάι, γύρισε ο κόσμος ανάποδα…. Άρον άρον με έσυρε στο ξενοδοχείο όπου βασανιστικά περίμενα να αδειάσει το δωμάτιο να μπούμε μέσα. Ήδη στη ρεσεψιόν με είχαν σκεπάσει με 2-3 χοντρές κουβέρτες γιατί έτρεμα…

Η συνέχεια ήταν θλιβερή. Η θεωρία-εξήγηση του φίλου μου, όταν τρώγοντας διάφορες νόστιμες βρομιές στα mercado ή στους δρόμους, ήταν η ανοσία στο υψόμετρο:

– Ποιο μικρόβιο θα κάτσει εδώ στα 4000 μέτρα;  μου έλεγε…

– Καλά… θα μας την κάτσει, του έλεγα, και θα ξημεροβραδιάζεσαι πάλι στις πορσελάνες της Βολιβίας!!

Η αλήθεια είναι ότι τα “βρώμικα” δεν μας πείραξαν πουθενά στο ταξίδι. Αντίθετα το “κυριλέ” εστιατόριο στη Σούκρε (μάλλον κάποια γαλακτοκομικά του) με καθήλωσε για 2 μέρες στο υπόγειο του Potosi στερώντας μου την επαφή με ένα ιδιαίτερο μέρος της Βολιβίας. Ευτυχώς σ’ ένα φαρμακείο κοντά ο Νίκος αγόρασε ηλεκτρολύτες και κάτι περίεργα χάπια και συνήλθα…

Το πρωί της τρίτης μέρας ένιωσα καλύτερα και τριγυρίσαμε στην ιστορική αυτή πόλη, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Αντιγράφω από την Βικιπαίδεια …Κατά το 16ο αιώνα, η περιοχή θεωρούνταν το μεγαλύτερο παγκοσμίως βιομηχανικό συγκρότημα. Η εξόρυξη των μεταλλευμάτων βασιζόταν σε ένα σύστημα υδρόμυλων. . Η περιοχή αποτελείται από τα μνημεία του Σέρρο Ρίκο, όπου υπήρχε εγκατεστημένο σύνθετο σύστημα ύδρευσης και τεχνητές λίμνες, από την αποικιακή πόλη, την Εκκλησία του Σαν Λορένζο, αρχοντικές κατοικίες και τις εργατικές περιοχές.

Το βουνό Cerro Rico, επιβλητικό πάνω απ’ τη πόλη τροφοδοτούσε ασήμι δεκαετίες ολόκληρες την Ισπανία και τον κόσμο όλο, εξ ου και τα αρχοντικά και τα πλούσια σπίτια. Ποιος εξάλλου θ’ ερχότανε να ζήσει στα  4090 μέτρα; Η πόλη αποπνέει περασμένα μεγαλεία σε κάθε της στενό. Αποπνέει επίσης και… εφιαλτικό καυσαέριο. Ο αέρας της ανάμεικτος με τα καυσαέρια από τις ατελείς καύσεις (που να βρουν οξυγόνο για να κάψουν και με τις βενζίνες…70 οκτανίων..τρέχα γύρευε…) που κάνουν τα σαραβαλάκια καθιστά δύσκολη την περιπλάνηση στην πόλη αν δε φυσάει…

Η σχολική χρονιά μόλις είχε τελειώσει. Οι πιτσιρικάδες είχαν ξαμοληθεί στην πόλη και μπουγελώνονταν. Ήταν πολύ ευχάριστη εικόνα αρκεί να μην έτρωγες καμιά σακούλα με νερό στο κεφάλι! Θύμισες εφηβικές γεμίσανε το μυαλό μου και μπερδεύτηκαν με τα όνειρα της νιότης για μακρινά ταξίδια. Ήμουνα ευτυχισμένος που συνέβαιναν όλα αυτά… που έβλεπα τα παιδιά, που σκεφτόμουνα τα δικά μου καμώματα και που τα μακρινά όνειρα ήταν πλέον μια πραγματικότητα…

(Από Νίκος)

Και άλλο ένα check out, από την υπόγα αυτή τη φορά, με τον Σ. σιγά σιγά (και μετά το σούπερ βολιβιανό χάπι-βόμβα) να είναι καλύτερα. Αποφασίσαμε να φύγουμε το βράδυ για Αργεντινή για να είμαστε πιο σίγουροι ότι θα έχει καλυτερέψει… Το πρωί βόλταρα μόνος μου στην πόλη, είχε λίγο κρύο και στο βουνό πάνω από την πόλη είχε ρίξει και λίγο χιόνι. Βλέπεις δεν υπάρχει καλοκαίρι στα 4.090 μέτρα υψόμετρο… Αργότερα ήρθε παρέα κι ο Σ. Στις 15:00 πήραμε το αστικό και πήγαμε στο σταθμό όπου περιμέναμε το λεωφορείο των 19:00 για τη Villazon, την τελευταία μικρή πόλη πριν τα σύνορα με την Αργεντινή.

Ο σταθμός των ΚΤΕΛ του Potosi παραήταν καινούργιος, τακτοποιημένος και καθαρός για τα βολιβιανά δεδομένα…Οι contactors φώναζαν και η μακρόσυρτη φωνή τους αντηχούσε στο εσωτερικό του σταθμού τους προορισμούς και τα δρομολόγια. Villazoooon….! Δυστυχώς bus cama ή semicama (ξάπλα ύπνου ή …ψιλοξάπλα….)  δεν υπήρχε ούτε για δείγμα: οι Βολιβιανοί ταξιδεύουν συνήθως οικογενειακώς με λεωφορεία, καθότι η ιδιοκτησία ΙΧ είναι πολυτέλεια, έτσι τα εισιτήρια εξανεμίζονται εν ριπή οφθλαμού…Αναγκαστικά ρίξαμε και εμείς τις απαιτήσεις μας και καταλήξαμε να πάρουμε ένα τραγικό λεωφορείο της expresso για Villazon, μέσω Tupiza…

Άλλη μια περιπέτεια θα ξεκινούσε σύντομα…

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

1 Απάντηση

  1. Ο/Η Νίκος λέει:

    Το Ποτοσί, λέει ο Γκαλεάνο, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες και πολυπληθέστερες πόλεις του κόσμου. Είχε τον ίδιο πληθυσμό με το Λονδίνο, μεγαλύτερο από τη Μαδρίτη ή τη Σεβίλλη. “Vale un Potosi”, αξίζει ένα Ποτοσί, λένε οι Ισπανοί ακόμα και σήμερα για τα ακριβά αντικείμενα. Λένε ότι με το ασήμι που εξήχθη από το Cerro Rico και έφευγε για την Ευρώπη, θα μπορούσε να χτιστεί μια ασημένια γέφυρα από το Ποτοσί μέχρι τη Μαδρίτη. Οι εργάτες στα ορυχεία βέβαια πέθαιναν νωρίς. Σήμερα το Ποτοσί είναι μια πόλη-φάντασμα. Το ασήμι τελείωσε και τα παλιά μεγαλεία έσβησαν. Οι εργάτες τα ορυχεία ψάχνουν ακόμη για ψήγματα ασημιού. Πεθαίνουν πριν φτάσουν τα 45 τους.
    από εδώ:
    https://www.youtube.com/watch?v=Tkm6SkEN3nQ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *