Ζανζιβάρη: Όλοι θέλουν λίγο παράδεισο
(Από Στέλιος – tryxx)
Η μυθική Ζανζιβάρη φάνταζε τόσο κοντά πλέον όντας λίγες εκατοντάδες χλμ μακριά που δεν μπορούσαμε να την …αποφύγουμε! Τουριστικό όνομα, δεν μπορώ να πω πως τρελαινόμουν να την επισκεφθώ, αλλά ευτυχώς δεν διστάσαμε να την επιλέξουμε και το ξακουστό νησί των μπαχαρικών, των απερίγραπτων χρωμάτων και των ατέλειωτων σουλτάνων, βεζίρηδων και Βρετανών αρμοστών έχει πάρει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Η ενέργειά του νησιού είναι εμφανής πριν ακόμη φτάσεις! Η συνήθης θαλασσοταραχή θα σε ανακατέψει και ίσως σου θυμίσει κάποια άσχημα θαλάσσια ατυχήματα με φέρι που έγιναν στο Αρχιπέλαγος… Όλοι οι επιβάτες και στο πήγαινε και στο έλα νιώσαμε τόσο χάλια, τόσο άρρωστοι!
Με το που περπατήσαμε όμως στην Stone town – μνημείο της Ουνέσκο- όλα ξεχάστηκαν. Το ηλιοβασίλεμα, το αγνάντι του λιμανιού, η μυρωδιά της αρμύρας μπερδεμένη με την τσίκνα του ψητού ψαριού της πλατείας αφαιρεί κάθε ίχνος αντίστασης στην ομορφιά της Ζάνζι.
Η ακτή των μαύρων (στα Περσικά) με τόση ιστορία πίσω της, τόσους κατακτητές – Άραβες, Πορτογάλους, Βρετανούς -, σε στοιχειώνει όταν μαθαίνεις πως στα μέσα του 19ου αιώνα, πάνω από 50.000 σκλάβοι περνούσαν ετησίως από το λιμάνι. Ήταν το κέντρο του δουλεμπορίου για τη Μέση Ανατολή.
Η ολιγοήμερη περιπλάνηση μας έκρυβε συνεχείς εκπλήξεις. Εικόνες δυνατές… τοπία, άνθρωποι, χρώματα, παραλίες. Μυρωδιές, μουσική…
Τριγυρίζοντας στην πόλη μια μέρα και σχολιάζοντας τα έργα ενός ντόπιου καλλιτέχνη μια φωνή από ένα μικρό παράθυρο με συνέφερε:
– Ε! μαλάκα καλά είσαι;
–Μια χαρά, του απάντησα. εσύ;
–Εγώ Ολυμπιακός Πειραιάς Ελλάδα δουλειά πολλά χρόνια! Τώρα εδώ πατρίδα μου ζωγραφίζω!
Αξέχαστη Ζανζιβάρη, αξέχαστη θέα του Αρχιπέλαγου, αξέχαστα χρώματα του Ωκεανού!
(από Νίκος)
Η μετάβαση μας στο μεγάλο λιμάνι του Dar es Salaam υπήρξε σίγουρα λιγότερο περιπετειώδης και προβληματική, χωρίς βέβαια να λείπουν οι κατσαρίδες στο καφέ που κάναμε στάση. Όμως αυτά πλέον ήταν ψιλά γράμματα…. this is Africa Papa…!
Το Dar es με το μείγμα αφρικανικής και γερμανικής αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής δεν προλάβαμε να το χαρούμε… Λίγο η φήμη ότι είναι μια επικίνδυνη πόλη, λίγο η βιασύνη μας να προλάβουμε το πλοίο για τη Ζανζιβάρη, δε μας επέτρεψαν να το εξερευνήσουμε.
Στο λιμάνι ο γνωστός χαμός… Κάποιος καλοθελητής ήθελε να παρέμβει να μας βγάλει τα εισιτήρια…Τελικά καταλήξαμε σε ένα γκισέ και στον επόμενο τόνο επιβιβαζόμασταν σε ένα καταμαράν με προορισμό το νησί…
Η κατάσταση στο πλοίο δεν ήταν η καλύτερη, χωρίς όμως να είναι και απελπιστική. Στις αεροπορικού τύπου θέσεις στριμώχνονταν άνθρωποι και μπαγκάζια, ενώ η πνιχτή μυρωδιά της κλεισούρας και της υγρασίας δεν ήταν και το πιο ευχάριστο περιβάλλον.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν άργησα να ζαλίζομαι…
– Κάτσε κάτω, κλείσε τα μάτια και προσπάθησε να κοιμηθείς, θα σου περάσει, μου είπε ο Στέλιος.
– Καλά φέρε και μια σακούλα όμως για κάθε ενδεχόμενο….
Και πράγματι μου πέρασε, μέχρι τη στιγμή που ζήτησε να κάνω στην άκρη για να βγει έξω να πάρει λίγο αέρα…
Σε μερικά λεπτά ήμουν δίπλα του να αμολάω «ρουκέτες» στον Ινδικό.
Σύντομα όμως φτάσαμε στη Ζάνζι (όπως την αποκαλούν χαϊδευτικά οι ντόπιοι), περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων, καθώς το νησί είναι ημιαυτόνομη περιοχή της Τανζανίας, και ξεχυθήκαμε στην πρωτεύουσα Stone Town.
Η παλαιά συνοικία της πόλης έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και αποπνέει ένα μείγμα παρελθούσας ευρωπαϊκής αριστοκρατίας και αφρικανοαραβικής επιρροής. Το Ισλάμ είναι παντού: από τους μιναρέδες των τζαμιών που καλούν σε προσευχή πέντε φορές την ημέρα μέχρι τις ενδυμασίες των ντόπιων. Το μάτι σου συνεχώς ακροβατεί ανάμεσα σε αφρικανικές, ινδικές και αραβικές εικόνες, με τα πανέμορφα κτίρια με τους πεσμένους σοβάδες στο παρασκήνιο.
Οι ημέρες πέρασαν ευχάριστα με βόλτες στην πόλη, κουβέντα, χαβαλέ και πειράγματα με τους ντόπιους και το μεσημέρι, όταν η θερμοκρασία ανέβαινε και ο ήλιος έκαιγε, με καφέδες και μπύρες σε ένα μικρό μαγαζί στην άκρη μιας παραλίας χαζεύοντας τα dhows που εδώ και αιώνες συνεχίζουν να μεταφέρουν ανθρώπους και εμπορεύματα στα γειτονικά νησιά. Η αέναη κίνηση του Αρχιπελάγους…
Το απόγευμα, όταν ο ήλιος έδυε στην άκρη του Ινδικού, βάφοντας τη θάλασσα και τον ορίζοντα με το πιο εξωπραγματικό πορτοκαλί που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου, φιγούρες παιδιών διαγράφονταν στην παραλία, παίζοντας μπάλα με όλη τους την καρδιά πάνω στην κατάλευκη άμμο.
Σκέφτηκα πως αυτή πρέπει να είναι η γλύκα της ζωής στην Αφρική, τουλάχιστον στα δικά μου χείλη…
Το βράδυ άλλες εικόνες… οι κήποι του Forodhani έβγαιναν από το λήθαργο τους και ζωντάνευαν. Εκεί που άλλοτε περπατούσαν βαριεστημένοι τουρίστες και άραζαν ντόπιοι καπνίζοντας και χαζολογώντας, τώρα υπήρχαν εκατοντάδες καροτσάκια με ψησταριές που σέρβιραν όλου του κόσμου τα καλά: από πίτσες Ζανζιβάρης και φαλάφελ μέχρι χυμό από ζαχαροκάλαμο, samosas, κρέπες και φυσικά την σπεσιαλιτέ της βραδιάς, σουβλάκια ψαρικών.
Παρά τις επιφυλάξεις μας για τις υγειονομικές συνθήκες, δεν αργήσαμε να υποκύψουμε….
Όλα όμως είχαν την ίδια γεύση: μπακαλιάρος, μπαρακούντα, ξιφίας, καρχαρίας… άνοστο άχυρο, με λίγο λάιμ και μπαχαρικά.
Ένα πρωί σκαρφαλώσαμε σε μια καρότσα και βρεθήκαμε στο Nungwi, ένα χωριό στη βόρεια άκρη του νησιού.
Μέσα στο λεωφορειάκι – τι λεωφορειάκι δηλαδή, ένα παλιό ημιφορτηγό ήταν, με καθίσματα κατά μήκος της καρότσας και με έναν μουσαμά ριγμένο από πάνω, έτσι για κάλυμμα – μέσα λοιπόν στο λεωφορειάκι, με τον αριθμό 116 στο πίσω μέρος, υπήρχε μπόλικος κόσμος. Νέοι, γέροι, άντρες και γυναίκες, ντόπιοι και τουρίστες. Προορισμός το Nungwi, αυτό που στο μυαλό των Ευρωπαίων είναι ο επί γης παράδεισος. Μια τροπική παραλία με καλύβες και λεπτή άσπρη άμμο. Η διαδρομή θα κρατούσε μιάμιση ώρα και θα έπρεπε να συνηθίσει ο πισινός μας το σκληρό ξύλο της καρότσας και τη βρώμα ορισμένων ντόπιων.
Ο οδηγός πήγαινε σαν δαιμονισμένος, σαν να μην υπήρχε αύριο….Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσε και στοίβαζε και άλλους επιβάτες στην καρότσα. Η “σαρδελοποίηση” μας σταμάτησε όταν μας σταμάτησε και η αστυνομία. Ο αξιωματικός μέτρησε τους επιβάτες και μετά την κλάψα του οδηγού, έριξε την προβλεπόμενη καμπάνα… Απτόητος αυτός συνέχισε.
Μέσα στο πλήθος Εκείνη. Ξεχώριζε ανάμεσα στις άλλες γυναίκες. Φορούσε ένα όμορφο μεταξωτό ροζ μαντίλι, κάλυπτε επιμελώς το κεφάλι της κατά τη θρησκευτική παράδοση των μουσουλμάνων. Το πρόσωπό της μάλλον αδύνατο, με λεπτά χαρακτηριστικά. Δυο έξυπνα μαύρα μάτια, καλοσχηματισμένα φρύδια και δυο λεπτά, λεπτεπίλεπτα χείλια. Η ανατομία του προσώπου της δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα αδρά χαρακτηριστικά των ντόπιων. Μια ευγένεια, μια καλοσύνη ανάβλυζε από το πρόσωπό της, ένα αίσθημα γαλήνης πλημμύριζε όποιον την παρακολουθούσε.
Η μορφή της μαζί με την αύρα της Ζάνζι θα με ακολουθούσε για καιρό…
