12. Ανόι (Hà Nội)
(Από Νίκος)
Η προεργασία των προηγούμενων ημερών για το πως θα πάμε στο Ανόι απέδωσε καρπούς και βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε με το τοπικό λεωφορειάκι της γραμμής που χρησιμοποιούν και οι ντόπιοι. Ο οδηγός και εισπράκτορας σε όλο το ταξίδι επιδίδονταν σε ένα κυνήγι πελατών κατά μήκος της διαδρομής, προσπερνώντας λεωφορεία άλλων εταιριών και κλέβοντας τους την πελατεία. Φυσικά ακούστηκαν και οι ανάλογες κόρνες και αντιδράσεις από τους πίσω, ίσως η μοναδική φορά που γίναμε μάρτυρες ενός τέτοιου επεισοδίου. Η σκηνή μας θύμισε έντονα παρόμοιες καταστάσεις με τους conductors των matatu στην Κένυα, αποδεικνύοντας ότι ο αγώνας για το καθημερινό μεροκάματο σε ορισμένα επαγγέλματα είναι ίδιος και απαράλλακτος ανεξαρτήτως συνόρων, φυλών και ανθρώπων.
Ο λασπωμένος σταθμός λεωφορείων με τις μεγάλες γεμάτες νερό λακκούβες, σίγουρα δεν είναι η καλύτερη δυνατή πρώτη εικόνα που μπορεί να έχει ο επισκέπτης του Ανόι. Βρεθήκαμε μουδιασμένοι να ψάχνουμε ταξί για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, αλλά δεν έβγαινε άκρη από πουθενά.
Ένας καλοθελητής βρέθηκε να μας κατατοπίσει για να μας προτείνει να μας μεταφέρει με αυτός το μηχανάκι…Ήταν ένα από τα εκατοντάδες grab boys, υπάλληλος μιας πολυεθνικής εταιρείας τεχνολογίας της Σιγκαπούρης, που μέσω ενός υπερ-app, παρέχει στους χρήστες υπηρεσίες μεταφοράς, παράδοσης φαγητού και ψηφιακών πληρωμών μέσω της εφαρμογής. Περιμέναμε λοιπόν και εμείς οι αδαείς να εμφανιστεί και ένα δεύτερο μηχανάκι για να ξεκινήσουμε, ο αποφασισμένος όμως υπάλληλος άρπαξε από τα χέρια μου τις δυο τσάντες και της τακτοποίησε την μεν πρώτη ανάμεσα στα πόδια του τη δε δεύτερη ανάμεσα στα χέρια του και πάνω στο τιμόνι, λέγοντάς μου να ανέβω πίσω….Μετά λέει και στο Στέλιο να ανέβει και αυτός! Τρικάβαλο λοιπόν και ξεκινάμε με γκάζι τερματισμένο, μηχανάκι και αναρτήσεις να αγκομαχάνε σε κάθε στροφή και φανάρι. Μπορεί να είχαμε δει άπειρες φορές τις προηγούμενες ημέρες τρικάβαλο ή ακόμη και ολόκληρες οικογένειες πάνω σε δίκυκλο, αλλά δεν είχαμε ποτέ φανταστεί πως κάποια στιγμή θα έφτανε και η σειρά μας!
Τη στιχομυθία και τα σφυρίγματα απόγνωσης άνοιξε ο Στέλιος:
τώρα τη φάγαμε, πάμε και όπου βγει…και ο Θεός βοηθός….
Αααα….Θεέ μου, τι κάνει ο άνθρωπος….
μαλάκα, θα σκοτωθούμε….ιιιιιιιι
α πα πααα….παραλίγο
Μανούλα μου…
ουιιιιιιιι
Ώπα, ώπα….εεεεε
Ο ζογκλέρ οδηγός κατάφερνε με αξιοζήλευτη μαεστρία να ισορροπεί το βαρυφορτωμένο μηχανάκι ανάμεσα σε αυτοκίνητα, λεωφορεία και ποδήλατα, χωρίς να χάσει την παραμικρή στιγμή τον έλεγχο, παρά την ολισθηρότητα του δρόμου και τις αυτοκτονικές σφήνες τύπου καμικάζι που έκαναν τα υπόλοιπα μηχανάκια. Είκοσι επτά λεπτά μετά πατούσαμε ασφαλείς και με αίσθημα ανακούφισης το πεζοδρόμιο μπροστά στο ξενοδοχείο μας, δίνοντας στον οδηγό ένα καλό φιλοδώρημα για την υπερπροσπάθεια του.
Παρότι πρωτεύουσα, το Ανόι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Βιετνάμ πίσω από την Σαϊγκόν, χωρίς όμως να υπολείπεται σε όρους κίνησης και χαοτικής οδήγησης. Μετά την τακτοποίηση μας στο δωμάτιο, ξεκινήσαμε τη γνωριμία μας με την πόλη που κράτησε τέσσερις χορταστικές ημέρες επισκεπτόμενοι τον εντυπωσιακό ναό των Ταοϊστών Quan Thanh Temple, την παγόδα Tran Quoc, το Temple of literature την Train Street, τη λίμνη Hoan Kiem Lake, την όπερα και τον καθεδρικό του St Joseph, την πανέμορφη αυτοκρατορική ακρόπολη της παλιάς πόλης (Thang Long) με τις αίθουσες του πολεμικού συμβουλίου και τα υπόγεια καταφύγια.
Φυσικά επιδοθήκαμε και σε γευστικές δοκιμές νέων εδεσμάτων και street food ενώ τα βράδια κάναμε στέκι μας ένα μπαράκι στην οδό Tạ Hiện χαζεύοντας την πολυκοσμία και τους περαστικούς. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο βιετναμέζικος καφές και ειδικότερα ο πλούσιος σε κρέμα egg coffee, παρότι ακούγεται αρχικά αηδιαστικός.
Από μια ολοκληρωμένη επίσκεψη στο Βιετνάμ δε μπορεί να παραληφθεί το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μινχ και το πολύ ενδιαφέρον διπλανό Ho Chi Minh Museum.
Ο Χο Τσι Μινχ (Ho Chi Minh), ο άνθρωπος που καθόρισε όσο οποιοσδήποτε άλλος τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων σε αυτή τη γωνία της ΝΑ Ασίας, βρίσκεται ταριχευμένος σε ένα λιτό μνημείο χωρίς δυνατότητα εισόδου στους υπόλοιπους θνητούς. Τα καλύτερα υλικά συνέρρευσαν από όλο το Βιετνάμ και με τη βοήθεια των Σοβιετικών, δημιουργήθηκε το 1973 το σημερινό μνημείο. Τα μέτρα ασφαλείας είναι αυστηρά: δεν επιτρέπεται να μασάς τσίχλα ή να φοράς σορτσάκι, δεν πρέπει να έχεις τα χέρια στις τσέπες αλλά ούτε και σταυρωμένα. Κάθε χρόνο ο θείος Χο (όπως τον αποκαλούν σε ένδειξη αγάπης και σεβασμού οι συμπατριώτες του) δέχεται επισκέψεις από ειδικούς από τη Ρωσία που ανανεώνουν τα χημικά που κρατάνε άφθαρτο το ταριχευμένο του σώμα.
Ο Χο Τσι Μινχ και η Έδεσσα
Λίγο καιρό πριν το ταξίδι μας έπεσε στην αντίληψή μου μια ενδιαφέρουσα ιστορία σχετικά με την παρουσία του Χο Τσι Μινχ στην Ελλάδα, και ειδικότερα στην Έδεσσα. Πίσω στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η περιοχή της βορείου Ελλάδας και ειδικά η Θεσσαλονίκη είχε μετατραπεί σε ένα τεράστιο στρατόπεδο της Αντάντ. Το Μακεδονικό Μέτωπο, γνωστό και ως Μέτωπο της Θεσσαλονίκης, του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου άνοιξε τον Οκτώβριο του 1915 με την απόβαση της Γαλλικής Στρατιάς της Ανατολής στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να βοηθήσει στρατιωτικά τη Σερβία που βρισκόταν εγκλωβισμένη από την τριπλή επίθεση Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας και Βουλγαρίας. Για 3 χρόνια κατάσκοποι, καιροσκόποι και δημοσιογράφοι από όλη την Ευρώπη κατέφθαναν στη Θεσσαλονίκη κυνηγώντας τα νέα του νέου μετώπου. Μαζί τους και τραυματισμένοι μαχητές από κάθε εσχατιά της γης που πηγαινοέρχονταν στο μέτωπο ενώ μερικές ακόμη χιλιάδες στρατιώτες από τη Γαλλία, την Αγγλία και τις αποικίες τους, από την Αφρική μέχρι την Ασία, βρίσκονταν εκεί περιμένοντας διαταγές.
Ανάμεσά τους, σύμφωνα με τη μαρτυρία ενός γέροντα που επικαλέστηκε ως πηγή ο πολεμικός ανταποκριτής Σόλωνας Γρηγοριάδης, βρισκόταν και ένας 26χρονος δάσκαλος από το Βιετνάμ, ο Νγκουγέν Σιν Κουνγκ, ο άνθρωπος που θα γινόταν γνωστός μερικά χρόνια αργότερα ως Χο Τσι Μινχ.
Κρυμμένη στο σκοτάδι επί δεκαετίες, αυτή η όμορφη και συγκινητική ιστορία έμεινε άγνωστη στους πολλούς. Βάσει αυτής της μαρτυρίας, ο Χο Τσι Μινχ είχε λάβει μέρος στο μακεδονικό μέτωπο κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ως μάγειρας και φωτογράφος της Γαλλικής Στρατιάς Ανατολής. Έζησε στη Βόρεια Ελλάδα την περίοδο 1916-1917 και είχε χαραγμένες μέσα του δυνατές μνήμες από τη Θεσσαλονίκη, τη Βέροια, την Έδεσσα.
Τα νέα όμως δεδομένα που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας έδειξαν ότι αυτή η ιστορία είναι μάλλον πλαστή, καθώς δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά ότι ο Χο Τσι Μινχ πέρασε από την Ελλάδα, έδωσε όμως ένα νοσταλγικό τόνο σύνδεσης ανάμεσα στις δύο χώρες και στο ταξίδι μας.
Φτάνοντας προς το τέλος, η περιήγησή μας στο βόρειο Βιετνάμ θα ολοκληρώνονταν επιτυχώς την επόμενη ημέρα με μια ημερήσια κρουαζιέρα στο στολίδι του Βιετνάμ, στον κόλπο του Χα Λονγκ (Hạ Long).
(Από Στέλιος)
Τρεις μέρες στο Ανόι κυλήσανε σαν νερό! Πέρα από αυτά που ανέφερε ο Νίκος να σημειώσω ότι οι ναοί έχουν μια μικρή είσοδο κάτω από μισό ευρώ και οι πιστοί προσφέρουν αφιερώματα: ειδικές συσκευασίες με πλαστικά ή πραγματικά φρούτα που τα προμηθεύονται από ειδικά μαγαζιά, λουλούδια αλλά και ακριβά κρασιά μέχρι και εξάδες από πανάκριβα Macallan μάλτ ουίσκι!!! Λέτε οι θεοί να ανοίγουν κανένα μπουκάλι τα βράδια και να πίνουν στην υγειά μας; 🙂
Εντυπωσιακό αξιοθέατο κοντά είναι οι γραμμές του τρένου που διασχίζουν ξυστά σπίτια αλλά από ένα σημείο και μετά για να τις περπατήσεις πρέπει να πας σε κάποιο καφέ αλλιώς δεν επιτρέπουν την είσοδο.
Φυσικά το πιο γοητευτικό μέρος του Ανόι είναι η λαϊκή αγορά του. Ένα μεγάλο κλειστό τριώροφο κτίριο φιλοξενεί δεκάδες μαγαζάκια με ρούχα και αξεσουάρ και γύρω έξω ο χαμός των λογής λογής αποικιακών, εδώδιμων, φρούτων, λαχανικών, κρεάτων, ψαρικών και ότι βάλει ο νους σου. Πολλά street food μαγαζάκια κι όποιος αντέξει! Ε βέβαια πολύ σκουπιδαριό αλλά έτσι είναι πολύχρωμες λαϊκές!
Φάγαμε πέρα από κλασσική σούπα και κάτι σαν σούσι, νόστιμο με λαχανικά και ψάρι τυλιγμένο σε φύλλο από ρύζι. Επίσης κοντά δοκιμάσαμε κάτι σαν πολύ λεπτή κρέπα πάλι από πολτό ρυζάλευρου γεμιστή με κιμά επίσης πολύ νόστιμη.
Το κλού όμως του Ανόι είναι η νύχτα που παντού σε όλα τα πεζοδρόμια απλώνονται τα γνωστά τραπεζάκια και καρεκλάκια και στήνονται μαγαζάκια απ΄ το μηδέν! Μίνι bbq σερβίρονται,λεπτοκομμένα κρεατάκια – μοσχάρι και χοιρινό – , σαλατικά και μπροστά σου έχει τηγανάκι όπου σιγοψήνεις τα κρέατα με τη βοήθεια μαργαρίνης (έ! μη θέλουμε και καλό βούτυρο!) και απολαμβάνεις με μια τοπική νόστιμη μπύρα Tiger street bbq. Οι ντόπιοι το απολαμβάνουν πολύ και όλα τα μαγαζάκια είναι γεμάτα! Πόσο όμορφο να βλέπεις τον κόσμο να διασκεδάζει με λίγα χρήματα και να απολαμβάνει την παρέα του!
