Tanzania: Γύρω-γύρω όλοι…
Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί προειδοποιούσαν τους ταξιδιώτες για τα πλήθη των ντόπιων που προσφέρονται να σε οδηγήσουν σε ξενοδοχεία η να σε συνοδέψουν σε περιήγηση στη πόλη. Από όσο λέγανε μπορούσες να βρεθείς μπλεγμένος η τουλάχιστον να μη μπορούσες να τους ξεφορτωθείς εύκολα αν τους έδινες σημασία.
Το λεωφορείο πάρκαρε σε ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό ένα με δύο χλμ. απ’ τη προορισμό μας και εκεί μας κατέβασε αφού συνέχιζε για μια επόμενη πόλη. Τι θέλαμε και κατεβήκαμε… Με μιας βρεθήκαμε κυκλωμένοι από μια ντουζίνα καλοθελητές, ταξιτζήδες και τουριστικούς πράκτορες. Τέτοιο ασφυκτικό πρεσάρισμα δε μου είχε ξανατύχει! Πολλές φορές σε πλησίαζε κάποιος η δύο τύποι σου ζητάγανε χρήματα η προσφέρονταν να δώσουν κάθε είδους υπηρεσία και πληροφορία, να πουλήσουν κάτι αλλά δεν είχε ξανασυμβεί να είμαι κολλημένος σε ένα τοίχο με δώδεκα αρπακτικούς τύπους τριγύρω…
— Φίλε! Έλα με μένα! Θα σε οδηγήσω όπου θες με δύο δολάρια!
— Όχι! Μην πας μ’ αυτόν, έλεγε ο άλλος! Κοίτα εδώ τη λίστα με τα ξενοδοχεία που βαστώ. Θα σε πάω εγώ σε όποιο θες. Αν δε σου αρέσει θα σε πάω στο επόμενο… όπου θες…
— Όχι μ ́ αυτούς! Ελάτε με μένα! Μόνο ένα δολάριο! Γιατί να δώστε δύο! Το αμάξι μου είναι εδώ δίπλα, δείτε το!
Η απορία μου ήταν πως και δεν πλακώνονταν μεταξύ τους στο ξύλο αφού όλοι συκοφαντούσαν όλους! Ε, τόσα χρόνια κάνουν το ίδιο, σκέφτηκα, αλίμονο αν πλακωνόντουσαν στο ξύλο κάθε μέρα επί τόσα λεωφορεία!
Η ασφυξία στην αρχή ήταν υπερβολική. Καθόμασταν εκεί στο βενζινάδικο ανήμποροι να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, μη μπορώντας να βγούμε από τον κλοιό. Και ποιον να πάρεις;
— Ελάτε! Διαλέξτε κάποιον, έλεγε ένας από δαύτους.
— Οκ, δώστε μας δύο λεπτά να πάρουμε μια ανάσα, τους απάντησα.
Ένας μεγαλόσωμος τους έβαλε τις φωνές:
— Πίσω όλοι! Οι λευκοί θέλουν να σκεφτούν!
Ο κλοιός απομακρύνθηκε δύο-τρία μέτρα. Δεν πέρασε ένα λεπτό και σαν ένα σώμα επανήλθαν δριμύτεροι! Αρχίσανε πάλι τα ίδια και εντονότερα! Πάρε εμένα ο ένας, πάρε εμένα ο άλλος… Έβαλα μια φωνή και τους είπα δεν πρόκειται να πάω με κανέναν. Θα περπάταγα τα δύο χιλιόμετρα…
— Μα είναι μακριά, λέγανε…
— Α! δεν πειράζει καλύτερα με τα πόδια παρά με οποιονδήποτε, τους έλεγα…
Όπα! πάλι ο μεγαλόσωμος τους απομάκρυνε. Μετά προς το μέρος μας ερχόμενος μας πρότεινε κάποιον:
— Πάτε με αυτόν! Τον ξέρω είναι καλός η πάρτε τον άλλο – δείχνοντάς μας κάποιον άλλον από το πλήθος.
Ποιος ξέρει είχε λαμβάνειν φαίνεται! Λαμβάνειν τι; Πόσα από το ένα δολάριο; Ω! θεέ, μουρμούρισα, όλο αυτό το πανηγύρι για ένα δολάριο…
— Πόσο πολύτιμο θα τους είναι, μονολόγησε ο Νικ…
Να ‘σου και ένας άλλος με νέα πρόταση!
— Θα σας πάω εγώ τζάμπα είπε! Κοιτάξτε τη καρτέλα μου! Είμαι πιστοποιημένος ταξιδιωτικός πράκτορας. Θα σας πάω στο γραφείο τουριστικών πληροφοριών στην πόλη και δε θέλω τίποτα! Εκεί μπορείτε να μάθετε ότι θέλετε!
— Και γιατί τζάμπα ρε φίλε, τον ρώτησα
— Γιατί δε θα ξεμπλέξετε ποτέ από αυτούς, μου είπε, σας λυπάμαι και δεν πρέπει να νομίζετε ότι οι τουρίστες υποφέρουν εδώ! Στο φινάλε από εσάς ζούμε!
Είχαμε εκνευριστεί πολύ! Μπήκαμε μέσα στο γραφείο των λεωφορείων δίπλα στο βενζινάδικο και είπαμε τον ελεγκτή να μας βοηθήσει να ηρεμήσουμε. Αυτός πήγε έξω και άγρια τους είπε να απομακρυνθούν η να σταματήσουν να μας ενοχλούν. Ο κλοιός τότε χαλάρωσε και ψιλοσκορπίστηκαν στα πέντε μέτρα γύρω μας. Καθίσαμε στο παγκάκι με το Ν και βγάλαμε τον οδηγό να δούμε σε ποιο κατάλυμα να μείνουμε.
Δεν πέρασαν πάλι δύο λεπτά, η μάζα όρμησε πάνω μας! Ελάτε εδώ, ελάτε με μένα… ένα δολάριο, δύο με μένα αλλά σε όλα τα ξενοδοχεία να τα δείτε, τζάμπα εγώ, μπλα-μπλα… απίστευτη τρέλα! Είχε καταντήσει παιχνίδι! Τόσο εμείς αλλά περισσότερο αυτοί φαίνονταν να διασκεδάζουν με την αναποφασιστικότητά μας και είχαν βαλθεί να μας τρελάνουν! Άλλο τόσο και μεις είχαμε πεισμώσει και δε διαλέγαμε κανέναν! Μέσα στο χαμό, ξάφνου κάνανε την εμφάνισή τους δύο ένστολοι! Ο κλοιός αποτραβήχτηκε και οι αστυνομικοί μας ρωτήσανε τι πρόβλημα υπήρχε. Φαίνεται τους είχε καλέσει ο ελεγκτής των λεωφορείων. Του είπαμε ότι είμαστε ενοχλημένοι από τη φασαρία και θέλουμε απλά να κάτσουμε εδώ να δούμε τι θα κάνουμε και που θα πάμε. Τα παιδιά μας είπανε να μην ανησυχούμε. Όλοι εδώ κάνουν αυτή την ενοχλητική τρόπον τινά δουλειά αλλά είναι όλοι γνωστοί και μπορούμε να διαλέξουμε όποιον θέλουμε. Οι ένστολοι απομακρύνθηκαν… Ο όχλος επέστρεψε!
— Ας πάρουμε έναν, είπε ο Νικ, να τελειώνουμε…
— Τόσα και τόσα που διαβάσαμε, αν μας τύχει κανένας περίεργος;
— Ε, όλοι μεταξύ τους γνωρίζονται. Μέρα μεσημέρι τι να μας συμβεί; Έλα ντε τι θα μπορούσε να συμβεί; Την απάντηση τη μάθαμε σε δύο μέρες…
Διαλέξαμε τον τουριστικό πράκτορα με τη καρτέλα. Το όνομα του Gedeon (Γεδεών). Φυσικά ήταν πολύ ευγενικός και κλείσαμε μαζί του και το σαφάρι που θέλαμε να πάμε στον κρατήρα του Ngongoro. Ο νεαρός είχε πρόσφατα ανοίξει δικό του γραφείο και ψάρευε τουρίστες σαν εμάς στα λεωφορεία. Δεν πήγαινε και άσχημα από ότι μας είπε. Εξάλλου ο κρατήρας αλλά και οι άλλες εκδρομές που ξεκινάγανε από κει όπως η επίσκεψη στη λίμνη Manyara η το πάρκο Serengeti, πουλούσανε πολύ. Μπορεί η Arusha να ήταν κατακλυσμένη από ταξιδιωτικά γραφεία αλλά ευτυχώς δουλειά υπήρχε για όλους.
Το μικρό ξενοδοχείο που μας πρότεινε ο νεαρός ήταν μια χαρά. Εκεί συναντήσαμε ένα νεαρό ζευγάρι Αμερικανών… Η κοπέλα μας είπε τι τους συνέβη λίγες μέρες πριν στην πρωτεύουσα όπου καλή ώρα σαν και μας επιβιβάστηκαν σε ένα ταξί να τους πάει σε κάποιο Hostel. Στο δρόμο το ταξί σταμάτησε και επιβιβάστηκαν άλλοι τρεις μέσα… με την απειλή όπλου τριγυρνάγανε στα ATM τραπεζών και τραβάγανε λεφτά μέχρι να εξαντληθεί το όριό τους…
Ευτυχώς τα παιδιά δεν πάθανε τίποτα πέρα από τη χασούρα… Η Τανζανία είναι υπέροχο μέρος με πολύ φιλικούς ανθρώπους. Ποτέ βέβαια δε ξέρεις τα παιγνίδια της τύχης… αλλά δε χρειάζεται να τραβάς και πολύ το σχοινί… Όπως έλεγε κι ένας φίλος που τριγύρναγε χρόνια στην Αφρική: πόσο βλάκας μπορεί κάποιος να είναι για να περπατάει νυχτιάτικα στο Dar Es ή στο Nairobi!
Ω! Θεέ τώρα που το σκέφτομαι θα πρέπει να ήμουνα πολύ βλάκας εκείνες τις παλιές νύχτες… και πολύ τυχερός…
**Η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου MamaAfrica -Ταξιδιωτικές Φυσαλίδες
