Nairobi – Arusha
(Από Στέλιος)
Ξεκινώντας το 2020 να γράφεις για ένα ταξίδι του 2010… χαμογελάς! Χαμογελάς γιατι ξέρεις οτι και 50χρόνια να περάσουν δεν έχει σβήσει τίποτα σημαντικό απ’ τη μνήμη! Πως άλλωστε θα μπορούσε; Ισως να μη θυμάσαι χίλια – μύρια πράγματα, περσινά, χθεσινά… αλλά ένα ταξίδι ψυχής δεν το ξεχνάς ποτέ! Σε πείσμα του χείμαρου που ορμητικά σβήνει τόσα ίχνη στο πέρασμά του ένα ταξίδι γραπώνεται στις συνάψεις των νεωρώνων σου και είναι κει αν μη τι άλλο να σου θυμίζει τι είναι σημαντικό και τι όχι και να σε καλεί να βγείς στο δρόμο πάλι… Άσκοπος ταξιδιώτης λοιπόν!
Ηταν το καλοκαίρι του 2010 και είχα σκοπό με την άδειά μου να πάω 2 μήνες στην Κένυα. Συνεπής στο ραντεβού δεν θα έχανα ούτε μια μέρα! Ο Νίκος τελευταία στιγμή αποφάσισε να ρθεί για 2 βδομάδες έτσι βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε με την Turkish Airlines για Πόλη και Ναιρόμπι με αλλαγμένα σχέδια. Χοντρικά θα πηγαίναμε 10-12 μέρες Τανζανία και μετά Κένυα. Ο Νίκος θα έμενε 3-4 μέρες Μομπάσα και θα έφευγε κατόπιν από Ναιρόμπι για Ελλάδα. Εγώ θα έμενα…
Ο χρόνος ήταν λίγος… (πάντα είναι έτσι!!) οπότε καταστρώσαμε ένα φιλόδοξο και περιεκτικό σχέδιο. Μόλις φτάναμε Ναιρόμπι θα παίρναμε λεωφορείο για Αρούσα, βόρεια Τανζανία, θα μέναμε λίγες μέρες εκεί να δούμε το περίφημο πάρκο Ngorongoro και μετά θα κατηφορίζαμε πάλι με λεωφορείο προς Dar es Salam και Ζανζιβάρη. Απο κεί οδικώς παραλιακά θα πηγαίναμε Κένυα στη Μομπάσα. Λίγη ξεκούραση για το Νίκο εκεί και οι δρόμοι μας θα χωρίζανε.
Με το που φτάσαμε χαράματα Ναιρόμπι πήγαμε στα λεωφορεία της Akamba – η εταιρεία έκλεισε πλέον – και φυσικά δεν υπήρχαν θέσεις. Διόλου περίεργο, δεν λειτουργεί (ή τότε τουλάχιστον δεν λειτουργούσε) εκεί κάποιο σύστημα κράτησης – εκτός αν αγοράσεις τα εισιτήρια. Δεν τα προαγοράσαμε, αν και είχαμε ανθρώπους γνωστούς εκεί, αφού άφιξη και αναχώρηση ήταν παρακινδυνευμένα κοντά. Κατά καλή τύχη βάλανε έξτρα δεύτερο σαραβαλάκι και βρήκαμε 2 τελευταίες θέσεις και έτσι χαμογελώντας με την τύχη μας, είχαμε ήδη καλούς οιωνούς για το ταξίδι αυτό.
Το σαράβαλο ελίχθηκε και μάζεψε ένα σωρό επιβάτες απο τα περίχωρα του Ναιρόμπι και γεμάτοι ντόπιους και λίγους ακόμα σαν εμάς τουρίστες συνεχίσαμε νότια το περίπου 5ωρο ταξίδι προς Αρούσα. Πρωί-πρωί μπορεί να κάνεις και 2 ώρες να ξεκολλήσεις από – η αν θες να μπείς στο – κέντρο του Ναιρόμπι. Απίστευτη κίνηση και κόλλημα. Ο δρόμος προς Τανζανία ήταν υπό κατασκευή σε πολλά σημεία δηλαδή χώμα και όχι οποιδήποτε χώμα!!! Οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους… Μα το πιο ωραίο ήταν… ο πάτος από το σαράβαλο! Ηταν ξεκολλημένος και νομίζαμε θα φύγει ολόκληρος σε καμμιά καλή λακούβα! Έμπαζε σκόνη απο παντού, μέσα στο λεωφορείο ήταν αποπνικτικά και βάζοντας τα t-shirt στη μυτη και το στόμα φράζαμε την εισπνοή της σκόνης. Ούτε αντιασφυξιογόνα μάσκα δεν θα μπορούσε να κρατήσει τόση σκόνη!
Σε μια φάση είχε ένα κάθισμα δίπλα στον οδηγό και για καλή τύχη από πίσω γαλαρία βρέθηκα μπροστά μπροστά και γλύτωνα πολύ σκόνη. Η τύχη ήταν μεγαλύτερη όταν με έναν μοιραίο ελιγμό, το σαράβαλο βρέθηκε έτοιμο να πέσει στο χαντάκι! Ακινητοποιήθηκε οριακά έτοιμο να καταρεύσει και αλαλάζοντας πετάχτηκα απ’ τη πόρτα που ήταν δίπλα μου κάνοντας τάματα στους εκεί… αγίους!!! Ευτυχώς και όλοι οι υπόλοιποι βγήκαν σώοι και γελάγαμε με τη τύχη μας. Θα μπορούσαμε να κλαίμε… Σε κάμποση ώρα άλλο λεωφορείο μας τράβηξε απ’ το χαντάκι και συνεχίσαμε την περιπέτεια…
Χωριά πρωτόγονα, παιδιά ανέμελα προετοιμάζονταν ήδη για την σκληροτράχηλη ζωή που τους επεφύλασσε το μέλλον, εικόνες μοναδικές περνούσαν απ’ τα παράθυρά μας που παρά την ταχύτητα τους θα μένανε για πάντα στη μνήμη μας…
Το λεωφορείο δεν άργησε να φτάσει έξω απο Arusha, θα συνέχιζε για Moshi που είναι η πόλη – βάση εξορμήσεων για τα trekking του Kilimanjaro.
(Από Νίκος)
Ξέροντας τον Σ. χρόνια και χρόνια και «ζηλεύοντας» τα επικά του ταξίδια από παλαιόθεν, τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, τότε που οι περισσότεροι μας δεν ξέραμε ούτε καν που πέφτουν οι χώρες που είχε επισκεφτεί, δε μου ήταν καθόλου δύσκολο να δεχθώ την πρόσκληση-πρόκληση να επισκεφτούμε παρέα τη Μαύρη Ήπειρο, και μάλιστα solo, μόνοι μας, χωρίς ταξιδιωτικά πρακτορεία και μεσάζοντες. Ο προορισμός ήταν γνωστός στον φίλο Σ. καθώς είχε πάει πολλάκις: Κένυα. Το μενού στη συνεχεία θα εμπλουτίζονταν με μια δόση σαφάρι στην Τανζανία και με μια ακόμη μικρή δόση εξωτισμού στη Ζανζιβάρη.
Η μετάβαση για την πρωτεύουσα Ναϊρόμπι (μέσω του ολοκαίνουργιου και πανάκριβου αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης, -το 2020 φέτος εγκαινιάσανε πάλι νέο μεγαλύτερο!!!- όπου τσακίσαμε δεκάδες λουκουμάκια) έγινε γρήγορα, καθαρά και κυρίως με ασφάλεια, πράγματα που δεν θα ήταν καθόλου αυτονόητα για τα επόμενα στάδια του ταξιδιού.
Μετά την άφιξή μας στο αεροδρόμιο του Ναιρόμπι και τις απαραίτητες διατυπώσεις για την έκδοση βίζας, παραμείναμε στο χώρο του αεροδρομίου μέχρι να ξημερώσει για λόγους ασφαλείας, παρά το γεγονός ότι για να μεταβούμε στο κέντρο της πόλης θα χρησιμοποιούσαμε ταξί.
Ήταν ακόμα νωρίς το πρωί και το κρύο ήταν αισθητό καθώς η πρωτεύουσα είναι χτισμένη στα 1.800 μέτρα υψόμετρο. Ο σταθμός των λεωφορείων έμοιαζε να ξυπνάει με τις πρώτες αχτίδες και σύντομα ξεπρόβαλε κάθε είδους κόσμος (ντόπιοι και ξένοι) με κάθε είδους αποσκευές και με έναν και μοναδικό σκοπό: να ταξιδέψει. Μαζί λοιπόν με τις πρώτες αχτίδες, φανερώθηκε και το πρώτο πρόβλημα: η τηλεφωνική κράτηση που είχε γίνει από την Ελλάδα δεν υπήρχε στον υπολογιστή και από την άλλη εμείς δεν είχαμε το όνομα του αρμόδιου υπαλλήλου με τον οποίο είχε μιλήσει ο Σ. Γενικά επικρατούσε ένα μπάχαλο στο σύστημα των κρατήσεων, ενώ το λεωφορείο που υπολογίζαμε να πάρουμε ήταν γεμάτο.
Εκεί είναι που άκουσα και για πρώτη φορά το “this is Africa papa”, φράση που θα μας συντρόφευε σε πολλές ακόμα στιγμές στην Αφρική και υπογραμμίζει το όλο κλίμα της ηπείρου. Μετά από πολλές συνεννοήσεις και μεσολαβήσεις, βρέθηκαν τελικά δυο τελευταίες θέσεις, η μια στην πρώτη σειρά των καθισμάτων και η άλλη τέρμα πίσω γαλαρία στο κέντρο, αφήνοντας το βλέμμα σου να επεξεργάζεται όλους τους μπροστινούς και στο βάθος το δρόμο. Μετά από λίγο, το παμπάλαιο λεωφορείο ξεκίνησε και ανάμεσα σε κορναρίσματα, καυσαέριο και τη χαοτική κίνηση της πρωτεύουσας, καταφέραμε να ξεγλιστρήσουμε και να βρεθούμε στα περίχωρα και πιο μετά στο πράσινο σκηνικό της αφρικανικής φύσης.
Περάσαμε από πόλεις και χωριά, παράγκες και χαμόσπιτα από λάσπη, σε κάθε μικρή στάση πλήθος μικροπωλητών περικύκλωνε το λεωφορείο μας πουλώντας τα πάντα: από μπιχλιμπίδια, φιστίκια και φρούτα έως μπαταρίες, φακούς και νερό. Όταν ξεκινούσαμε, σύννεφα σκόνης εισχωρούσαν από την παραμικρή χαραμάδα του λεωφορείου, πνίγοντάς μας. Α, να μην ξεχάσω και τις κατσαρίδες στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος (καμιά φορά σκαρφάλωναν και πάνω σου).
Πιο κάτω ο μανιακός οδηγός πήγαινε με χίλια στον υπό κατασκευή δρόμο και ένα σαραβαλάκι δε θα μπορούσε να τον καθυστερήσει: η απαραίτητη κόρνα (περνάω, κάνε στην άκρη), το μαλακό χώμα του όχτου να υποχωρεί κάτω από τις ρόδες και το λεωφορείο οριακά να ισορροπεί για να μη γύρει στα δεξιά και τουμπάρει…. ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΛΟΙ ΕΞΩ!
Η χαριτωμένη φακιδομύτα από την Αγγλία μάταια προσπαθούσε να ανοίξει την έξοδο κινδύνου, της λέω παράτα τα και βγες γρήγορα από μπροστά. Κατέβηκα τελευταίος (γαλαρία γαρ…) και ένιωσα ανακούφιση όταν πάτησα στο στέρεο έφοδος… Έξω ο Σ. με περίμενε και μείναμε παρέα να κοιτάμε σαν χαζοί μέσα στη σκόνη και τον ήλιο τις προσπάθειες μια υδροφόρας να ρυμουλκήσει το λεωφορείο. Άδικος κόπος… Τελικά με τη συνδρομή δυο φορτηγών και ενός εθελοντή που τρύπωσε κάτω από το λεωφορείο για να δέσει ένα συρματόσχοινο (και κόντεψαν να τον πατήσουν), επανήλθε στον ίσιο δρόμο. Συνεχίσαμε το ταξίδι μας μέχρι την Arousa, μια βιομηχανική πόλη της βόρειας Τανζανίας, όπου κάποτε υπήρχε και ακμάζουσα ελληνική παροικία. Εκεί θα μας περίμενε μια ακόμη έκπληξη.
