On the way to Mombasa
Αφήσαμε με βαριά καρδιά την Ζάνζι. Η γνωστή θαλασσοταραχή, η πλανόμενη ναυτία και ο μακρύς αυθημερόν δρόμος προς Μομπάσα μας βύθισε στις σκέψεις μας. Το λεωφορειάκι μας μετέφερε απο το Dar-es στην Τάνγκα. Από κει θα παίρναμε ένα άλλο matatu (12θεσιο λεωφορειάκι) για τον τελικό μας προορισμό
Στην Τάνγκα είχε βρεθεί και ξόδεψα λίγες μέρες την προηγούμενη χρονιά. Είχα ωραίες αναμνήσεις μα στο μυαλό μου κυριαρχούσε η φιγούρα ενός αδύνατου παιδιού που μας είχε βοηθήσει εκείνη την χρονιά να βρούμε κατάλυμα. Στην αφετηρία των μίνι βαν, μπερδεμένοι με τους ντόπιους επιβάτες, τα δρομολόγια και τους καλοθελητές τα μάτια μου αντίκρισαν τα μεγάλα τεράστια μαύρα του παλιού μου γνώριμου. Το σκελετωμένο παλικαράκι – ο papaAfrica όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούσα- χάρηκε και με αναγνώρισε με την μία.
Τις ιστορίες του papaAfrica τις δημοσίευσα στο travel stories πριν λίγα χρόνια εδώ
Χρόνος δεν υπήρχε κι έτσι βρεθήκαμε να χοροπηδάμε με ένα ακόμα σαραβαλάκι στις ατέλειωτες λακκούβες on the way to mombasa…
Η Μπομπάσα! Δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος να δώσω μια αντικειμενική περιγραφή αυτής της πόλης μιας και στενοί δεσμοί με το μέρος υπονομεύουν την ματιά μου. Εκεί παντρεύτηκα… ο γιός μου πέρασε ένα κομμάτι της βρεφικής του ηλικίας…
Αργά τη νύχτα φτάσαμε. Το πρωί ξημερώσαμε σε έναν ακόμα παράδεισο. Τριγυρίζοντας μέσα στους φοίνικες και στα φούλια ακούγαμε τα κύματα που σκάγανε βαθειά πέρα στο reef… Η παλίρροια που εδώ και αιώνες πήγαινε και ερχόταν μας έφερνε νέα δώρα. Δεν χρειάζονταν μάτια, αυτιά ή κάτι άλλο. Οι αισθήσεις ήταν όλες παραδομένες και θα μένανε έτσι για πολύ καιρό…
(από Νίκος)
Όταν αργά το απόγευμα φτάσαμε στο σταθμό της Tanga και μπορέσαμε και εξασφαλίσαμε δυο στριμωγμένες θέσεις στο απογευματινό matatu για Mombasa, ξέραμε ότι θα παραβαίναμε για πρώτη φορά έναν βασικό κανόνα : να ΜΗΝ ταξιδεύεις βράδυ στην Αφρική.
Το άθλιο οδικό δίκτυο με τους χωματόδρομους, τις λακκούβες και τον ανύπαρκτο φωτισμό, μαζί με το φόβο να σου συμβεί κάποια ληστεία στη μέση του πουθενά δεν αποτελούν και αμελητέους παράγοντες για την ασφάλεια ενός ταξιδιώτη. Το παρήγορο ήταν ότι θα κινούμασταν σε μια σχετικά ασφαλή περιοχή και ότι το ταξίδι μας θα διαρκούσε μόνο μερικές ώρες.
Και έτσι ήταν. Το οδικό δίκτυο ελίσσονταν μέσα από φτωχικά χωριά με καλύβες, που πίσω από τους τσίγκους και τις κουρελιασμένες κουρτίνες, αχνοφαίνονταν μικρές φωτιές ή κάποιο κεράκι να σιγοκαίει. Οι ντόπιοι έμοιαζαν να ζουν πίσω στη λίθινη εποχή, χωρίς ηλεκτρισμό και τρεχούμενο νερό, απομονωμένοι στις παρυφές της ζούγκλας, με την μόνη επαφή με το σύγχρονο κόσμο να είναι μέσω του διερχόμενου δρόμου προς τα σύνορα με την Κένυα.
Η διεκπεραίωση στα σύνορα ήταν γρήγορη και έτσι περασμένα μεσάνυχτα βρεθήκαμε κρεμάμενοι στην καρότσα ενός παρδαλού τρικύκλου που διέσχιζε μανιωδώς την νυχτερινή Mombasa με κατεύθυνση προς τα περίχωρα.
Το σπιτάκι που είχε κλείσει ο Στέλιος ήταν αυτό που ονειρεύεται ο μέσος Ευρωπαίος όταν σκέφτεται να πάρει το εφάπαξ και να πάει να αράξει κάπου στα ζεστά: πάνω στη θάλασσα, με απεριόριστη θέα στον ωκεανό, ανάμεσα σε ψηλούς φοίνικες και περιποιημένο γκαζόν.
Οι επόμενες ημέρες κύλησαν ήσυχα στην Mombasa με βόλτες στο εντυπωσιακό πορτογαλικό οχυρό του Χεσούς, καλό φαγητό, μπάνιο στη θάλασσα, φυσικά κουβέντα με τους ντόπιους και βόλτες με τα matatu.
Ειδικά η μετακίνηση με matatu είναι μια εμπειρία ζωής που δεν πρέπει να χάσει κανένας ταξιδιώτης. Φανταστείτε δεκάδες παλιά βανάκια, κινούμενα δαιμονισμένα ανάμεσα στην κίνηση της πόλης, κορνάροντας ακατάπαυστα, με τη μουσική στο τέρμα, βαμμένα εσωτερικά με πολύχρωμα σχέδια θεματολογίας που κυμαίνεται από τον Ιησού Χριστό έως τον Bob Marley (μπορεί και μαζί), με έναν φουκαρά να είναι μισοκρεμασμένος στην πλαϊνή πόρτα, να ουρλιάζει προορισμούς, κρατώντας ανάμεσα στα δάκτυλά του χαρτονομίσματα, διαπραγματευόμενος τιμές εισιτηρίων και παστώνοντας υπεράριθμους επιβάτες στην καμπίνα. Συγκεκριμένες στάσεις δεν υπάρχουν. Σηκώνεις χέρι, παζαρεύεις, στριμώχνεις τον πισινό σου δίπλα σε μια big mama με φλοραλ φόρεμα και βεντάλια και χτυπάς με το χέρι δυνατά τον ουρανό όταν είναι να κατέβεις.
Κανόνες δεν υπάρχουν… ή μάλλον ο μόνος κανόνας που υπάρχει είναι ο εξής: γρήγορη οδήγηση, πολλά άτομα, άρα πολλά εισιτήρια και «πολλά» λεφτά… δηλαδή πενταροδεκάρες για εμάς τους Ευρωπαίους. Το ημερήσιο ενοίκιο τρέχει και «πέφτει» κάθε βράδυ στον ιδιοκτήτη. Από την άλλη, ένας επιτυχημένος συνδυασμός οδηγού και conductor μπορεί να ζήσει δυο οικογένειες. Οι βλάβες και τα ατυχήματα πολλά, το μαρτυρούν άλλωστε και τα πολλά συνεργεία… Το ίδιο και οι ταχυδακτυλουργοί πορτοφολάδες που ξετρυπώνουν χαρτονόμισμα ακόμα και από το πιο στενό τζιν, γι’ αυτό να μην έχεις πολλά λεφτά μαζί σου!
Οι εγκυκλοπαίδειες αναφέρουν ότι στα Σουαχίλι η Mombasa λέγεται Κισίβα τσα Μβίτα, δηλαδή το νησί του πολέμου, λόγω των πολλών διαφορετικών κατακτητών (Άραβες, Πορτογάλοι, σουλτάνοι, Άγγλοι).
Στη Mombasa, όπως και σχεδόν σε όλη την Αφρική, ο σημερινός «πόλεμος» είναι ο πόλεμος για την καθημερινή επιβίωση.
Asante Sana mama Africa για όλα όσα μου έδωσες και προπαντός για όλα όσα μου έμαθες!
Baadaye
