Arusha – Ngorongoro

(Από Νίκος)

Για την Τανζανία και ειδικά για την Arusha και το γειτονικό Moshi, είχα ακούσει για πρώτη φορά από το φίλο μου τον Gareth. Μου είχε μιλήσει για τη σαβάνα, τα άγρια ζώα και τις φυτείες των σιζάλ και του καφέ που μεγαλώνουν στη σκιά του Κιλιμάντζαρο. Όμως περισσότερο μου μιλούσε για τη ζωή στην Αφρική στις δεκαετίες πριν τις εθνικοποιήσεις του Nyerere και την επιβολή της Ujamaa, για τις ήσυχες ημέρες που η όμορφη αυτή χώρα λέγονταν ακόμη Tanganyika. Τότε που υπήρχε μια ακμάζουσα ελληνική κοινότητα με ελληνικό σχολείο και νοσοκομείο σε αυτή την εσχατιά της Αφρικής. Από τότε άλλαξαν πολλά… Τι όμως αντίκρισα το 2010 ;

Πέρα από τα ζώα, τα εθνικά πάρκα και τα safari, πράγματα όμορφα που σίγουρα αξίζουν να τα δεις μια φορά στη ζωή σου, είδα μια χώρα που πασχίζει να καλύψει το χαμένο έδαφος δεκαετιών οικονομικού πειραματισμού, εφαρμογής μιας κινεζικού τύπου κολεκτιβοποίησης. Είδα παντού αναπτυξιακά έργα από κινέζικες εταιρίες αλλά κυρίως ένα νέο πληθυσμό να θέλει να δουλέψει και να προοδεύσει, να μάχεται καθημερινά και να υποφέρει για να εξασφαλίσει τα προς το ζην… Όλοι δουλεύουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να δουλέψουν: τα μικρά παιδιά πουλάνε στο δρόμο φιστίκια και νερό και όταν το λεωφορείο απομακρυνθεί, συνεχίζουν το παιχνίδι τους με μια διαλυμένη μπάλα ή ένα κομμάτι ξύλο ή σίδερο. Οι γυναίκες μεγαλώνουν τα παιδιά και όλη την ημέρα κουβαλάνε για χιλιόμετρα νερό ή ξύλα για το μαγείρεμα. Μερικές έχουν και έναν πάγκο μπροστά στην καλύβα τους και πουλάνε chapatis (λαδόπιτες) και λίγα φρούτα. Οι άντρες παλεύουν για το καθημερινό μεροκάματο συνοδεύοντας τα ζώα στη βοσκή ή κάνοντας αγροτικές δουλειές.

Η ζωή όμως στην Αφρική όσο είναι πικρή, είναι και γλυκιά…

Ίσως λίγο παραπάνω γλυκιά για εμάς τους Ευρωπαίους…

Ο καιρός, ο ανοιχτός ορίζοντας, τα χρώματα, οι γεύσεις και οι μυρωδιές της φύσης… Κάποια πράγματα που τείνουν αν ξεχαστούν στην αναπτυγμένη μας ήπειρο και που οι μεγαλύτεροι σε ηλικία νοσταλγούν.

Πως να  ξεχάσω το πεντανόστιμο κοτοπουλάκι με τα μυρωδικά που φάγαμε καταμεσής του δρόμου, σε ένα μαγαζάκι, το βράδυ μετά το σαφάρι….

Πως να  ξεχάσω την τοπική παγωμένη μπύρα στο μπαρ-φυλακή,  με τα κάγκελα να προστατεύουν τα ράφια με τα ποτά και τους ντόπιους να καπνίζουν και να παίζουν ποδοσφαιράκι…

Πως να ξεχάσω τον υπάλληλο στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου στην Arusha…

Για όσο διάστημα μείναμε στο ξενοδοχείο, ήταν ΠΑΝΤΑ εκεί! Στις 4 το πρωί ετοίμαζε το πρωινό για τους πελάτες που έφευγαν για το σαφάρι, το μεσημέρι ήταν στο πόστο του για τις αναχωρήσεις, το βράδυ ήταν πάλι πίσω από το πάσο για να καληνυχτίσει και να ρωτήσει αν ήθελαν κάτι άλλο οι πελάτες αλλά και για ρωτήσει ευγενικά πως ήταν η ημέρα τους. Μας είχε προξενήσει τόσο μεγάλη εντύπωση που τον ρωτήσαμε πως γίνεται ουσιαστικά να δουλεύει 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και αν ποτέ πηγαίνει σπίτι του…

-Έχω τρία παιδία και μια γυναίκα σε ένα χωριό πιο κάτω… Δουλεύω μια εβδομάδα συνεχόμενα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Μετά μπορώ να λείπω για δυο ημέρες. Τότε μόνο πάω στο σπίτι μου και βλέπω τα παιδιά μου.

-Και που κοιμάσαι, τον ρωτήσαμε, που κάνεις μπάνιο ;

– Χα χα, να εδώ πίσω… βλέπεις το καμαράκι ; Εδώ κοιμάμαι σε ένα ράντζο και εδώ κάνω μπάνιο. Έχω μαζί μου λίγα ρούχα και μαγειρεύω και κάτι για να φάω. Μου λείπει πολύ η οικογένεια μου αλλά δεν έχω άλλο τρόπο να τους θρέψω.

Τον χαιρετίσαμε και ανεβήκαμε γεμάτοι σκέψεις στο δωμάτιο μας. Ποια εργασιακά δικαιώματα και τρίχες κατσαρές… Αυτά είναι «ευαισθησίες» για τους Ευρωπαίους….

Την άλλη ημέρα, χαράματα στις 4, είχε έτοιμο το πρωινό μας σε πακέτο, μας καλημέρισε ευγενικά και πήγε να συνεχίσει τον ύπνο του.

Στην αυλή, εκεί μπροστά στην εξώπορτα, μέσα στο κρύο, κοιμόνταν κουλουριασμένος στο πάτωμα με μια κουβέρτα ένας άνδρας, ένα ψηλός και γεροδεμένος Masai.

Ήταν ο askari, ο φύλακας του ξενοδοχείου.

Ύστερα μάθαμε πως κάνει αυτή τη δουλειά για μερικά μόνο δολάρια…

(Από Στέλιος )

Η Αρούσα επιβεβαίωσε τη γνώμη μου για την Τανζανία. Είχα γράψει και παλιότερα ότι υπήρχε στοιχειώδης ρυμοτομία, πεζοδρόμια, σχετική καθαριότητα και οι άνθρωποι αν και δε μιλούσαν αγγλικά ήταν ευγενείς και ήρεμοι. Αργότερα διάβασα πως οι Τανζανοί δεν προέρχονται από τόσες φυλές όσες οι Κενυάτες έτσι είναι πιο ενωμένοι και προοδεύουν γρήγορα.

Η επιβλητική θέα του Κιλιμανζάρο, το φτηνό κατάλυμά μας με τον εξαιρετικά ευγενικό και καλόκαρδο ρεσεψιονίστ, η ηρεμία της πόλης και η ιδέα της επικείμενης επίσκεψης στο μεγαλοπρεπές Νγκόρονγκόρο μας είχε κατακόρυφα ανεβάσει την διάθεση.

Το ημερήσιο σαφάρι, ακριβό μεν αδιαπράγματευτο must δε για κάθε επισκέπτη της περιοχής, μας γέμισε ενθουσιασμό. Μπορεί οι ορδές των τζιπ σε κάποια σημεία να σε κάνουν σκεπτικό για την εμπορευματοποίηση αλλά είναι πηγές σοβαρού εισοδήματος για τους ντόπιους. Μπορεί επίσης κάποιο εμπορικό κομμάτι να πηγαίνει σε λευκές τσέπες ακόμα η και στις τσέπες των ντόπιων κυβερνητικών αλλά ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος.

Ο Γεδεών μας τριγύρισε μέχρι αργά σε πολλά σημεία του κρατήρα και η αίσθηση της επί αιώνων ζωής και αναπαραγωγής των ζώων εκεί στο τεράστιο αυτό κλειστό οικοσύστημα είναι μοναδική!

Το βράδυ βυθισμένοι στις εικόνες της άγριας ζωής ήπιαμε καταπληκτική μπύρα σε ένα καφενείο της Αρούσα που συχνάζανε οι ντόπιοι.