4. Mũi Né (muối βιετναμέζικα: αλάτι) ή αλλιώς χορεύοντας με τα ποντίκια

Το πρώτο πράγμα που ζητούσε ο Σταμάτης όταν κάθονταν για φαγητό και έβαζε στο στόμα του την πρώτη μπουκιά  ήταν (εκτός από τις γαρίδες…) το αλάτι… Μετά από μια συνεννόηση που μας πήρε περίπου 10 λεπτά, ενέπλεξε όλο το προσωπικό ενός συμπαθητικού μαγαζιού, τους πελάτες και το σεκουριτά του διπλανού μαγαζιού, καταφέραμε να έχουμε και λίγο αλάτι για τα noodle μας. Αυτό το περιστατικό μπορεί να έγινε σε επόμενο στάδιο του ταξιδιού μας αλλά δε θα κάνει να ξεχάσω ποτέ το όνομα αυτού του μικρού σχετικά χωριού που είναι στη σκιά του κυριλέ και δυτικότροπου Παν Θιέτ (Phan Thiết).

Όλα όμως ξεκίνησαν στη Χο Τσι Μιν ή μάλλον ακόμα πιο πριν….

Ήταν προχωρημένο φθινόπωρο όταν συνάντησα τον καλό μου φίλο Φοίβο στη Θεσσαλονίκη και μου υπέδειξε μερικά μέρη για να επισκεφτώ στο Βιετνάμ. Η μακρόχρονη παραμονή του και η κριτική του ματιά μου φάνηκαν χρήσιμες και πραγματικά συνέβαλαν στην επιτυχία του ταξιδιού. Ανάμεσα σε όλα μου είπε να πάω για δύο ημέρες και στο Mui Ne, ένα γραφικό ψαροχώρι μερικές ώρες απόσταση από τη Χο Τσι Μιν.

Πίσω στη Χο Τσι Μιν βρήκαμε εύκολα το πρακτορείο και κλείσαμε εύκολα τα εισιτήρια μας. Μας είπε μια ώρα πιο πριν να είμαστε εκεί και ότι από τα γραφεία τους θα φύγει το λεωφορείο…Ποιο όμως λεωφορείο;

Οι σταθμοί των υπεραστικών λεωφορείων στο Βιετνάμ είναι σύνηθες φαινόμενο να βρίσκονται στην άκρη της πόλης. Η μετάβαση μέχρι εκεί γίνεται με μικρότερα λεωφορεία ή βανάκια που αναλαμβάνουν με το τίμημα του εισιτηρίου σου να σε μεταφέρουν δωρεάν μέχρι το σταθμό. Έτσι και εμείς βρεθήκαμε ένα πρωί σε ένα βανάκι, στριμωγμένοι, με ανθρώπους και μπαγάζια, να κινούμαστε στους χαοτικούς δρόμους της Χο Τσι Μιν, κοιτάζοντας το ρολόι αγχωμένοι αν θα προλάβουμε το δρομολόγιο μας.

Ο κεντρικός σταθμός δε διαφέρει και πολύ από τον δικό μας σταθμό της Λιοσίων: Χειμαδιό, ατμόσφαιρα αναμειγμένη με καυσαέριο, βαλίτσες και ταξιδιωτική «ανυπομονησίλα». Ερώτηση με την ερώτηση βρίσκεις κάποτε και το σωστό λεωφορείο.

Με το που πας να μπεις…..

-΄Ωπα ρε φίλε….που πας έτσι ; Βγάλε τα παπούτσια σου…
-Τι πράγμα;
=Έλα βγάλ’ τα…..Ωραία….βάλ΄τα τώρα και σε αυτή τη σακούλα και τράβα να κάτσεις. Φεύγουμε σε λίγα λεπτά.

Η εμπειρία του όμως του να ταξιδεύεις με τα βιετναμέζικα λεωφορεία συγκρίνεται μόνο με από την αντίστοιχη της Λατινικής Αμερικής, και το εξηγώ:

Ακόμα και για τα «μικρά» δρομολόγια και 6 και 8 ωρών υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξεις λεωφορείο τύπου VIP και να ταξιδέψεις χαλαρός και ωραίος, ξάπλα, με το μαξιλάρι σου και την κουβερτούλα σου, το κρύο νεράκι σου, την καραμέλα και το μαντιλάκι σου. Η διαφορά στην τιμή είναι ελάχιστη και πραγματικά όλοι επιλέγουν αυτά τα λεωφορεία.

Για μεγαλύτερες αποστάσεις των 12+ ωρών υπάρχουν νυχτερινά δρομολόγια που εκτελούνται από ακόμα πιο πολυτελή οχήματα με επιπλέον παροχές wi-fi, θύρα για φόρτιση του κινητού σου, ατομική τηλεόραση και κάθισμα με μασάζ. Τύφλα να έχει η business class της Emirates.

Με αυτές τις συνθήκες οι αποστάσεις μικραίνουν, οι ανεπαρκείς δρόμοι γίνονται πιο βατοί και το ταξίδι ευχάριστο και ξεκούραστο…Σίγουρα πιο ξεκούραστο από το να πάρεις το ΚΤΕΛ Έβρου και να πας Αθήνα-Αλεξανδρούπολη….και μετά αναρωτιέσαι, μα γιατί δε γίνεται το ίδιο και στην Ελλάδα και φτάνεις στον προορισμό σου διπλωμένος στη μέση και στα όρια της θρόμβωσης;

Η χωρητικότητα των λεωφορείων είναι σχεδόν ίδια αλλά οι συνθήκες μετάβασης είναι ημέρα με νύχτα. Αυτό όμως που σε αιφνιδιάζει ακόμη περισσότερο είναι όταν πας να κατέβεις για στάση:
Δε χρειάζεται κυρίες και κύριοι να φοράτε πάλι τα παπούτσια σας… Το προσωπικό της εταιρίας μας είναι εδώ για εσάς…

Συνήθως ένα ευέλικτος και βραχύσωμος ελεγκτής πετιέται έξω από το λεωφορείο πριν καλά καλά σταματήσει, ξεφορτώνοντας σε δευτερόλεπτα ένα μεγάλο καλάθι με παντόφλες. Εσύ το μόνο που έχεις είναι να διαλέξεις ένα ζευγάρι, να το φορέσεις και να πας να φας τη σούπα σου, να κάνεις το τσιγάρο σου ή οτιδήποτε άλλο. Στην επιστροφή τις αφήνεις πάλι στο καλάθι και μπαίνεις ξυπόλυτος (για τους πιο τολμηρούς) ή φορώντας μόνο τις κάλτσες….και όλα καλά!

Με αυτά και με εκείνα το λεωφορείο μας αφού κύκλωσε όλη τη Χο Τσι Μιν από τα δυτικά, από το βορά και τα ανατολικά, βρέθηκε να διαχύσει το αγροτικό τοπίο του Νοτίου Βιετνάμ για να φτάσει μετά από μερικές ώρες στο τουριστικά ανεπτυγμένο Παν Θιέτ. Από εκεί, πάλι με βανάκι της εταιρίας, πήγαμε μέχρι την πόρτα του ξενοδοχείου μας κάνοντας μια ωραία βόλτα μέχρι την άκρη του Mui Ne.

Γρήγορη ανασυγκρότηση και έξοδος στο κεντρικό δρόμο και την ψαραγορά της Mui Ne για βόλτα και φαγητό. Σπασμένα ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια, πολύ κίνηση, παντού μηχανάκια και καταλήγουμε να φάμε μια σούπα και σαλιγκάρια σε ένα μαγαζάκι στο δρόμο, καθισμένοι σε πλαστικά σκαμπό και τραπεζάκια, περνώντας ξυστά από τα πόδια μας προκλητικοί αρουραίοι. Η κατάσταση έχει ξεφύγει, για γέλια και για κλάματα. Ακολούθησε όμως και ένα ποτό σε τοπικό κλαμπάκι για να ισιώσω από το σοκ…

Την επόμενη ημέρα παρεισφρήσαμε μαζί με ένα άλλο γκρουπ στην παραλία ενός κυριλέ ξενοδοχείου και με το Σταμάτη αποπειραθήκαμε να κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο στη θάλασσα της Κίνας. Τελικά καταφέραμε να παίξουμε λίγο με τα μεγάλα κύματα και μετά να κάνουμε μια ωραία βόλτα στην παραλία, για να φτάσουμε στους αμμολόφους (μοιάζουν με τους δικούς μας αμμολόφους της Λήμνου). Ακολούθησε ένας ωραίος κρύος χυμός από τοπικά φρούτα και το βράδυ έξοδος για ψαροφαγία, μετά τις υποδείξεις και του Σταμάτη.

Κοντά στο χωριό και οι αμμοθίνες (dunes), που όλοι επισκέπτονται αξίζουν μια βόλτα!

Η παραλία του Mui Ne βρίθει από  ιχθυοτροφεία και οστρακοκαλλιέργιες. Άπειρα πλεούμενα από μπαμπού σε σχήμα λεκάνης είναι διάσπαρτα στη θάλασσα και χρησιμοποιούνται σαν βάρκες για ψάρεμα. Αστακός, λίγα καβούρια, ρύζι και ψάρι αποτέλεσαν το βασιλικό μας δείπνο, και όλα αυτά μόνο με 20 ευρώ το άτομο μαζί και με τις μπυρίτσες μας. Το προσωπικά μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα αλλά είναι σίγουρα κάτι που καλό είναι να το δεις και να το ζήσεις αν ποτέ πας στο Βιετνάμ. Την επόμενη ημέρα θα παίρναμε τα βουνά, τα βουνά που τόσο αγαπάμε με το Στέλιο.