Rio de Janeiro

Ήταν πριν πολλά χρόνια όταν ταξιδεύοντας από την Αθήνα με ένα φίλο,  βρεθήκαμε στο ίδιο κουπέ του τραίνου με έναν εργολάβο που εργαζόταν στο Ρίο εκείνη την περίοδο. Το τι ακούσαμε εκείνη τη μέρα για τη Βραζιλία, το Ρίο, το καρναβάλι, τη σάμπα, τα όμορφα κορίτσια, την ξέφρενη νυχτερινή ζωή δεν περιγράφεται… Φυσικά στο ασυνείδητο της νιότης καταγράφηκαν τα πιο πικάντικα περιστατικά και η έντονη επιθυμία-όνειρο κάποιου μελλοντικού ταξιδιού στο Διονυσιακό αυτό μέρος.

Αποχαιρετώντας το Νίκο που έπρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα έμεινα 2-3 μέρες ακόμα στο Buenos Aires, πότε περιπλανώμενος μόνος, πότε με το φίλο μου Γ. όταν τελείωνε την δουλειά του. Είχαμε ήδη από καιρό κλείσει τα εισιτήρια Μπουένος – Ρίο με διαφορετικές πτήσεις κι εγώ θα επέστρεφα από Ρίο στην Ελλάδα. Ο Γ. θα επέστρεφε Μπουένος.

Την τελευταία βραδιά ο Γ. μερακλής όπως ήταν μαγείρεψε και περάσαμε μια εκπληκτική βραδιά σπίτι του με πολύ Malbec, χορό, τραγούδι  και καλή παρέα Αργεντίνων και Ελλήνων φίλων.

Το επόμενο βράδυ λίγο μετά τα μεσάνυχτα αφίχθηκα στο Ρίο. Ο Γ. ήταν ήδη εκεί λίγες ώρες πιο πριν και είχε κλείσει ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα πίσω από την  Copacabana. Συνήθιζε να πηγαίνει τακτικά στο Ρίο και ήξερε την πόλη πολύ καλά όπως επίσης και τα Πορτογαλικά που μιλιούνται εκεί. Εν ολίγοις, θα μπορούσα να πω, αν πήγαινα μόνος μου ή με το Νίκο θα είχα καταλάβει τα μισά πράγματα, μιας και η γλώσσα είναι σημαντική εκεί. Πολύ λίγοι μιλάνε αγγλικά. Επιπλέον ο φίλος μου εκεί ήταν σαν να είχα έναν ακριβοπληρωμένο προσωπικό ξεναγό, γνώστη της πόλης, των μυστικών της αλλά πολύ περισσότερο της κουλτούρας των Βραζιλιάνων. Ο ίδιος είχε πάθος με τη Βραζιλία! Αγαπούσε τη χώρα, τους ανθρώπους της, την αύρα τους, την ψυχολογία τους. Μου μίλαγε ώρες για το πως σκέφτονται και λειτουργούν, μου εξιστορούσε ατέλειωτες ιστορίες από παλιά  και πρόσφατα ταξίδια του  και με είχε εισάγει ήδη στο κυρίως θέμα πριν καν προσγειωθώ.

Πρέπει ακόμα να πω πως είχα διαβάσει πριν λίγα χρόνια ένα καταπληκτικό βιβλίο από ένα Έλληνα πολιτικό (!) και καθ.Πανεπιστημίου – προς Θεού δεν έχω σχέση με τον εκδοτικό οίκο, ούτε το συγγραφέα, για να τους διαφημίσω – που έζησε και δίδαξε εκεί για 2 χρόνια με τίτλο Σάμπα και Κολλέγιο. Το βιβλίο δεν έχει καμιά πολιτική χροιά αλλά είναι μια καταπληκτική ψυχογραφία των Βραζιλιάνων και της ζωής τους.

Πέρα από την απίστευτη φυσική ομορφιά των λόφων που περιβάλλει το Ρίο, πέρα από τα αξιοθέατα, τις παραλίες και τη νυχτερινή ζωή…. η ψυχή των κατοίκων του Ρίο αποκωδικοποιείται εύκολα με πρώτη ματιά αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Θαρρώ πως κάποιος πηγαίνοντας στο Ρίο για πρώτη φορά και μη μιλώντας τη γλώσσα του θα εισπράξει το φως, την ανεμελιά, τη χαρά της ζωής που είναι τόσο έκδηλη στις παραλίες, θα αισθανθεί οικεία και ζεστά, θα δονείται είτε ρυθμικά στο beat της samba, είτε νωχελικά στο θρόισμα της  bosa nova, θα δει ένα λαό να αθλείται στις παραλίες, να χορεύει και να προετοιμάζεται όλο το χρόνο για το επόμενο  καρναβάλι – γιατί το καρναβάλι είναι η ζωή του – θα αισθανθεί να κυλάει άπειρη ποσότητα μπύρας στις φλέβες των ντόπιων και τις δικές του….

Απ’ την άλλη θα αναρωτηθεί σαν Έλληνας αν πράγματι αυτές οι μυθικές παραλίες της Κοπακαμπάνα και της Ιπανίμα αξίζουν το μύθο (μα θα πει εμείς έχουμε χίλιες απίστευτα καλύτερες παραλίες…αλλά δεν πειράζει). Θα στραβομουτσιουνιάσει για το φαγητό τους που δεν λέει τίποτα ιδιαίτερο. Θα ανασηκώσει τα βλέφαρα γιατί οι τιμές στο Ρίο αρχίζουν και ξεφεύγουν της λογικής και οι καημένοι οι Βραζιλιάνοι μια με το μουντιάλ και μια σε λίγο με τους ολυμπιακούς θα βουλιάξουν στα χρέη από μια ανεύθυνη και ασυνείδητα σκανδαλώδη διακυβέρνηση. Τέλος αν ρίξει μια ματιά στις φαβέλες – πλέον οργανώνονται και τουριστικές επισκέψεις εκεί μιας και η αστυνομία λόγω των αγώνων επιτέλους καθάρισε αρκετό βόθρο – θα βουρκώσει…

Αυτή είναι η βιτρίνα του Ρίο. Λίγο πίσω από το καθημερινό πανηγύρι στις παραλίες, στα μπαρ, τις καιπιρίνιες, τη σάμπα και τα χαμόγελα οι Βραζιλιάνοι είναι ένας ντροπαλός λαός, αγνός, που θα πιστέψει εύκολα στο όνειρο. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο μια από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη να βρίσκεται σε τέτοιο οικονομικό χάλι και να μη μπορεί να δώσει μια κλωτσιά στους λιλιπούτειους απομυζητές της.

Γνώρισα τόσους πολλούς ανθρώπους στις λίγες μέρες που έμεινα εκεί, χάρη στο φίλο μου. Γέλασα τόσο πολύ και τόσο αυθόρμητα από  μυριάδες ασήμαντα περιστατικά Από τα καλύτερα κλάμπ μέχρι τις πιο φτηνές μπίρες  στη γωνιά της πολυκατοικίας, απόλαυσα την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, εκείνες της ζεστές μέρες του Φλεβάρη. Περπατήσαμε ώρες στον ήλιο, ώρες τις νύχτες, στις παραλίες στα στενά, σε βρώμικα και φωτεινά μέρη. Ήπιαμε τόση μπύρα κι άλλες τόσες καϊπιρίνιες όσο πουθενά αλλού. Να γράψω για τα αξιοθέατα, το άγαλμα του χριστού, το τελεφερίκ που όλοι οι οδηγοί αναφέρουν;  Έχει σημασία αν το Ρίο είναι όμορφο ή άσχημο; Είναι κι απ τα δύο όπως όλα τα πράγματα στη ζωή. Οι άνθρωποι του όμως – οι Cariocas όπως αποκαλούνται – σίγουρα είναι ξεχωριστοί και δεν αποκωδικοποιούνται αν δεν ξέρεις τη γλώσσα η δε σε βοηθήσει κάποιος!

Γ. πότε θα ξαναπάμε;;;;;;;;;

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *