3. Chúc mừng Năm Mới Việt Nam (Happy New Year Vietnam)

(Από Νίκος)

Το να φτάσεις στο Βιετνάμ μια ημέρα μετά την κορύφωση του Τετ (Tết) είναι σαν να φτάνεις στην Ελλάδα την ημέρα των Χριστουγέννων, της πρωτοχρονιάς και του Πάσχα μαζί….Μην περιμένεις και πολλά…Έτσι τουλάχιστον αναφέρει ο παλιός μου ταξιδιωτικός μου οδηγός που ο Στέλιος αγαπάει να βρίζει και μου λέει όλη την ώρα να τον πετάξω και να μη διαβάζω «αυτές τις μαλακίες που γράφουν οι Αμερικάνοι».

Το Τετ είναι ουσιαστικά η κινεζική πρωτοχρονιά και γιορτάζεται σε πολλές περιοχές της ΝΑ Ασίας και την Κίνα. Είναι ο πιο σημαντικός εορτασμός στην κουλτούρα του Βιετνάμ και κρατάει 5 με 7 ημέρες. Μερικοί βέβαια μπορεί να το τραβάνε και λίγο παραπάνω και γενικά αυτές τις ημέρες θα δεις κάποια πράγματα να υπολειτουργούν, π.χ. μερικοί αρχαιολογικοί χώροι, αλλά γενικά επιβιώνεις…

Η μεγαλύτερη όμως πρόκληση είναι να βρεις εισιτήριο να ταξιδέψεις καθώς ο πληθυσμός της πόλης αρχικά μετακινείται προς την επαρχία και μετά επιστρέφει πάλι στις πόλεις. Αυτοκίνητα υπάρχουν αλλά δεν είναι για το βαλάντιο του μέσου Βιετναμέζου που συνήθως, έχει ένα μηχανάκι να πηγαίνει στη δουλειά του, οπότε για μακρινές χρησιμοποιούνται κατά κόρον οι συγκοινωνίες.

Γενικά όλοι οι Βιετναμέζοι τις ημέρες αυτές βρίσκονται σε έναν παροξυσμό γλεντιού, φαγητού, κατανάλωσης μπύρας και… καραόκε.

Η πρώτη μας λοιπόν εμπειρία με το που πατήσαμε το πόδι μας στο Βιετνάμ ήταν οι μεγάλες ουρές στο Αλλοδαπών για να σφραγίσουμε το διαβατήριο. Οι βαριεστημένοι υπάλληλοι σίγουρα θα προτιμούσαν την ημέρα αυτή να βρισκόταν σε κάποιο τραπέζι παρά να βαράνε, με βλέμμα βλοσυρό, απρόθυμα σφραγίδες στα διαβατήρια του κάθε ξένου που του κάρφωσε να έρθει την ημέρα αυτή στο Βιετνάμ. Αλλά και η κατάσταση έξω από το αεροδρόμιο δεν ήταν η καλύτερη: επικρατούσε ένα χάος με πολύ κόσμο να συνωστίζεται και να φωνάζει ονόματα συγγενών που κατέφθαναν με σκοπό να γιορτάσουν όλοι μαζί οικογενειακά το Τετ.

Η εύρεση ταξί αποδείχτηκε η επόμενη πρόκληση. Τα ταξί λίγα και αυτά μισθωμένα μέσω εφαρμογής…πάντα όμως θα υπάρχουν «καλοθελητές» που θα θέλουν το αμερικανικό δολάριο και θα προσπαθήσουν να «δαγκώσουν» τον ανυποψίαστο τουρίστα. Με πολλά και σκληρά παζάρια επιβιβαστήκαμε σε ένα ταξί και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο.

Ε λοιπόν, αυτή ήταν η πιο κουφή κούρσα με ταξί που έκανα ποτέ…πέρα του ότι ο οδηγός μιλούσε μόνο κάποια βασικά αγγλικά και επαναλάβανε διαρκώς Happy New Year Vietnam (εμείς του αντευχόμασταν και μετά πάλι από την αρχή) οδηγούσε σαν μανιακός (όπως και όλοι όσοι οδηγούν μηχανάκια στο Βιετνάμ) και έκανε συνέχεια κάποιες σπαστικές κινήσεις ρυθμίζοντας συνέχεια και το κάθισμα το τιμόνι. Ο άνθρωπος ειλικρινά είχε συνεχώς μυϊκούς σπασμούς και λειτουργούσε όπως ένα σπαστικό άτομο….αναρωτηθήκαμε πως έχει πάρει δίπλωμα και μάλιστα οδηγεί και ταξί…

Τέλος καλό όλα καλά και φτάσαμε στο κατάλυμά μας, ένα δίχωρο μοντέρνο διαμέρισμα στον 22ο όροφο ενός ουρανοξύστη με θέα το ποτάμι, τους διπλανούς ουρανοξύστες και ακριβώς δίπλα κάποιες εργατικές/κρατικές(;) κατοικίες που είχαν αφεθεί στο έλεος του χρόνου και της υγρασίας.
Δυο κόσμοι, καπιταλισμός και κομμουνισμός, δυο Βιετνάμ…Τα έβλεπα αφ’ υψηλού και δίπλα δίπλα από την ασφάλεια του ουρανοξύστη, να συμβιώνουν και προσπαθούν να κερδίσουν ποιος θα έχει το πάνω χέρι στις εντυπώσεις, γιατί επί της ουσίας η μάχη είχε ήδη κριθεί…
Ακολούθησε έξοδος στο κέντρο της πόλης για να νιώσουμε και εμείς τους εορτασμούς του Τετ και να κάνουμε και μια πρώτη επαφή με την κουζίνα του Βιετνάμ.

Η έκπληξη μας συνεχίστηκε με το πλήθος του κόσμου που είχε ξεχυθεί στους δρόμους, με τα χωρίς υπερβολή, χιλιάδες μηχανάκια τα οποία ήταν παντού και για τα οποία υπήρχαν τεράστια πάρκινγκ ασφυκτικά γεμάτα, με τα καραόκε που ούρλιαζαν στημένα μέσα και έξω από κάθε σπίτι και τέλος με τα κάθε λογής μαγαζιά που πουλούσαν φαγητό. Με το Στέλιο αστειευόμασταν και λέγαμε πως τα φαγάδικα στη Χο Τσι Μιν είναι αναλογικά περισσότερα και από τα καφέ στη Λάρισα…
Η επιλογή μας ήταν να φάμε μερικά noodles και λίγο ψάρι από ένα μικρό μαγαζί στην αγορά και να δώσουμε τα διαπιστευτήριά μας στα τοπικά μικρόβια έτσι ώστε να ξεπεράσουμε γρήγορα(;) τυχών γαστρεντερολογικά προβλήματα (η στρατηγική μας ευτυχώς απέδωσε και όλα πήγαν κατ’ ευχήν σε όλο το ταξίδι).

Οι υπόλοιπες ημέρες κύλισαν με βόλτες στο κέντρο της πόλης θαυμάζοντας αποικιοκρατικά κτίρια, μοντέρνους ουρανοξύστες και παραδοσιακές αγορές, γινόμενοι μάρτυρες του εορταστικού κλίματος και δοκιμάζοντας περίεργα φρούτα και φαγητά που δεν τα συναντάς στην Ελλάδα.
Γενικά ο ρυθμός της πόλης ήταν αισθητά πεσμένος την ημέρα αλλά ζωντάνευε περισσότερο τη νύχτα όπου ξεχύνονταν όλοι για να γιορτάσουν, χωρίς όμως αυτό να δημιουργεί πρόβλημα στον επισκέπτη.
Σε κάποια από τις βραδινές μας τσάρκες μας τράβηξε για χορό και μια μπύρα στο χέρι μια πολύ φιλική οικογένεια Βιετναμέζων. Δε δίσταζαν να ανοίγουν και να μας προσφέρουν ωραίες δροσερές τοπικές μπύρες και μια μια στιγμή γίναμε μέρος του πάρτι. Παρά τις ενστάσεις τους, τους αποχαιρετίσαμε και τραβήξαμε προς το κέντρο για να ζήσουμε και τη νυχτερινή ζωή της Σαϊγκόν.

(Από Στέλιος)

Φτάνοντας στη Σαϊγκόν φοβήθηκα το τζετ λάνγκ (το παθαίνεις σε πολύωρες πτήσεις προς ανατολή). Ευτυχώς πέρα από την αναμενόμενη κούραση όλα πήγαν καλά. Η μεγαλούπολη με τις συνήθεις αντιθέσεις -μοντέρνοι ουρανοξύστες και φτωχικές πρόχειρες οικιστικές κατασκευές – ήταν σχεδόν έρημη επειδή ήταν οι μέρες πρωτοχρονιάς. Τα πάντα κλειστά και οι άνθρωποι πίνανε και γλεντούσαν. Έτσι ήταν εύκολο να την εξερευνήσουμε και να περπατήσουμε ατέλειωτα βήματα -καθημερινά τα ρολόγια γράφανε 25-30000 βήματα – πράγμα που παρέμεινε έτσι μέχρι τέλους του ταξιδιού.

Τα ποτάμια με τα σκούτερ που ξεχύνονταν στους δρόμους ήταν σαφώς αραιωμένα που όσο περνούσαν οι μέρες πύκνωναν μιας και οι αργίες τελειώνανε και ο κόσμος επέστρεφε στις δουλειές.
Φυσικά τα σκούτερ είναι από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα στις χώρες αυτές. Αντικατέστησαν τα ποδήλατα και καταλαμβάνουν όλα τα πεζοδρόμια παρκαρισμένα. Δεν μπορείς να περπατήσεις στα πεζοδρόμια παρά στα ρείθρα με φόβο να σε χτυπήσει κάποιος καθρέφτης! Ουρές στους χώρους πάρκιν για μια θέση αλλά το βασικό πάρκιν είναι το πεζοδρόμιο. Αναρωτιέται κανείς τι θα γίνει όταν οι μεγάλες πόλεις γεμίσουν αυτοκίνητα -που είναι θέμα χρόνου- λόγω της φοβερής ετήσιας ανάπτυξής τους… που θα πάνε όλα αυτά τα αμάξια; Φυσικά τα περισσότερα τώρα αμάξια εκεί είναι καινούργια και εντυπωσιακά. Σπάνια βλέπεις μικρά αυτοκίνητα…
Αυτό που όμως με εντυπωσίασε περισσότερο είναι οτι το θορυβώδες αυτό ποτάμι που όλοι κορνάρουν συνεχώς, κυλάει ήρεμα! Οι άνθρωποι δεν οδηγούν καθόλου επιθετικά εδώ, δεν βρίζουν, δεν φωνάζουν! Οι οδηγοί επίσης των λεωφορείων κορνάρουν σε όποιον είναι μπροστά τους για να τον ειδοποιήσουν οτι καταφθάνουν!

Η επόμενη βαθιά εντύπωση είναι το street food! Φαγητό παντού! Σε κάθε γωνιά, σε κάθε δεύτερο μαγαζί, σε κάθε τρύπα! Ατέλειωτα καροτσάκια, τραπεζάκια και καρεκλίτσες πλαστικές, άνθρωποι που μαγειρεύουν συνέχεια σε όλα τα μήκη και πλάτη της πόλης αλλά και όλης της χώρας! Το βράδυ δια μαγείας στήνονται μαγαζάκια και καρεκλίτσες σε κάθε ελεύθερο χώρο πεζοδρομίου! Χαμός!
Η σούπα με τα νουντλς, τα χορταρικά και το κρέας (μοσχάρι – κότα – χοιρινό – seafood) είναι το βασικό φαγητό. Με φθηνό κόστος ο κόσμος τρώει πρωί, μεσημέρι, βράδυ αυτό το φαγητό κυρίως που είναι και πολύ φτηνό. Με 2-3 ευρώ -ακόμα και φτηνότερα- έφαγες μια ικανοποιητική σούπα που θα σε κρατήσει αφού έχει τα νούντλς και λίγο κρέας.

Τα ψαρικά, γαρίδες, αστακοί, όστρακα κλπ δεν είναι φτηνά για τους ντόπιους. Είναι όλα ζωντανά μέσα σε δεξαμενές και διαλέγεις. Πχ αστακό φάγαμε μαι φορά με 20ε. Ψάρια πληρώνεις 15ε το ένα μεγάλο ψάρι και φυσικά εξαρτάται που θα το φας. Μιλάμε για λαϊκά μαγαζιά γιατί υπάρχουν και ακριβά μαγαζιά με ντεκόρ κλπ
Οι Βιετναμέζοι τρώνε πολλά – πολλά όστρακα επίσης. Όλα από καλλιέργειες όπως επίσης και οι γαρίδες καβούρια αστακοί είναι από καλλιέργειες που φυσικά τα ταΐζουν διάφορες ουσίες όπως έβλεπα σε ντοκιμαντέρ.

Υπάρχουν όμορφα αποικιοκρατικά κτίρια, πολλά λουλούδια- οι Βιετναμέζοι λατρεύουν τα κίτρινα μικρά χρυσάνθεμα-, μοντέρνα καφέ (…κανείς δεν ξεφεύγει από τα δυτικά πρότυπα) με πολλές ποικιλίες καφέ και μια εξαιρετική σπεσιαλιτέ, egg coffee με γεύση τιραμισού! Μαγαζιά με χυμούς από εξωτικά φρούτα και ωραία παγωτά από μάνγκο ή καρύδα. Φυσικά παντού πουλάνε καρύδες για τον χυμό τους. Να επανέλθω στον καφέ και να σημειώσω οτι το Βιετνάμ είναι η 2η μετά την Βραζιλία χώρα σε παραγωγή καφέ.

Τις γλυκιές βραδιές σεργιανώντας τις γειτονιές προς το κέντρο βλέπαμε παρέες – παρέες να τραγουδάνε καραόκε -αυτή η χώρα έχει πάθος με το καραόκε όπως και άλλες της ΝΑ Ασίας – να πίνουν άπειρες μπύρες με λίγα μεζεδάκια και να γλεντάνε όμορφα. Επίσης περνώντας από τα σπίτια πολλά έχουν μόνο ένα τζάμι μπροστά και βλέπεις την οικογένεια να τρώει η να βλέπει τηλεόραση στους καναπέδες που είναι τεράστιοι και βαρείς τουλάχιστον στα πιο καλοβαλμένα νοικοκυριά. Εντύπωση μου έκαναν αυτές οι μαζώξεις έξω από τα σπίτια όπως ήταν και στη χώρα μας την δεκαετία του 60-70.

Και βέβαια το πολεμικό μουσείο της πόλης το πιο συναισθηματικά φορτισμένο σημείο της πόλης αλλά και ολόκληρου του ταξιδιού….