Cusco

 (Από Νίκος)

Την επόμενη ημέρα ένιωθα πως είχα κάπως συνέλθει και ότι όλα τα δυσάρεστα παρεπόμενα των προηγούμενων ημερών θα ήταν πλέον μια ανάμνηση για το μακρινό παρελθόν. Στο παρόν τώρα, είχαμε μπροστά μας μια ακόμα ημέρα ταξιδιού με λεωφορεία. Μετά το check out και αφού αποχαιρετήσαμε τα ευγενικά παιδιά στο hostel, φορτωθήκαμε τα πράγματα και πήγαμε στο σταθμό των combi, λίγο έξω από την αγορά. Αφού αγοράσαμε κάποια σνακ για το δρόμο, στριμωχτήκαμε όπως όπως σε ένα βανάκι hiace μαζί με ντόπιους και πήγαμε μέχρι το σταθμό της Urubamba. Ακόμα θυμάμαι το νεαρό παλικάρι που κάθονταν στα δεξιά μου, κοντά στην ηλικία μου θα πρέπει να ήταν, αλλά ταλαιπωρημένος και κουρασμένος από το Θεό Ήλιο των Ίνκα.

Στο σταθμό της Urubamba οι ίδιοι και οι ίδιοι: όπως μπήκαμε από τη μια πλευρά του σταθμού, βγήκαμε από την άλλη για να επιβιβαστούμε σε άλλο λεωφορείο για Cusco. Οι μετακινήσεις αυτού του είδους είχαν γίνει πλέον για εμάς η καθημερινή μας ταξιδιωτική ρουτίνα.
Στα περίχωρα του Cusco ένας χαμός: παράγκες παντού, λάσπη και μικρομάγαζα να πουλάνε από ανταλλακτικά μέχρι είδη οικιακής χρήσης και φαγάδικα για τους ντόπιους μεροκαματιάρηδες. Με ένα ταξί πήγαμε στο ξενοδοχείο σε ένα αδιέξοδο σχετικά κοντά στην Plaza de Armas. Το ταξί μας άφησε στο κεντρικό και περπατήσαμε προς τα μέσα γιατί το στενό ήταν κάτι σαν πεζόδρομος και ο οδηγός δεν ήθελε να μπει.

Το δωμάτιο μας, στον επάνω όροφο ενός παλιού σπιτιού, ήταν έξω από την κουζίνα-τραπεζαρία και καμιά φορά, όταν μαγείρευαν το προσωπικό-αφεντικά-ιδιοκτήτες του ακινήτου, μύριζε σπιτικό φαγητό. Μαζί και η τραπεζαρία-σαλονάκι-κουζίνα, με δυο τρία τραπέζια, που είχαν ωραία θέα στις γύρω στέγες, σε έναν κόκκινο λόφο με λίγα δέντρα και τις πίσω αυλές της γειτονιάς. Ειδικά για αυτές, όταν τις παρατηρούσες, ένιωθες σαν να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα την ιδιωτική ζωή και τις συνήθειες των ντόπιων: πολύχρωμες μπουγάδες και παλιοπράματα, όπως σε όλες τις πίσω αυλές.
Αφού αφήσαμε τους σάκους μας, αρχίσαμε τις βόλτες στο κέντρο της πόλης, την πλατεία Plaza de Armas και τις γύρω πλατείες. Γαλήνη. Ο ρυθμός της πόλης ήταν αργός,  ο ήλιος έκαιγε και οι ντόπιοι έκαναν βόλτες τρώγοντας παγωτό στην κεντρική πλατεία, ή πηγαίνοντας στις δουλειές τους, πάντα υπό των ίσκιο κατασκευών των ένδοξων προγόνων τους των Ίνκα και υπό το αυστηρό βλέμμα του Pachacuti . Γενικά το Cusco σου έδινε την αίσθηση μιας πόλης πάνω στην πόλη, με το υπόβαθρο των Ίνκα να αχνοφαίνεται κυρίως σε θεμέλια καθεδρικών της νέας θρησκείας. Το υψόμετρο και ο ήλιος μας εξάντλησαν γρήγορα, κάτσαμε για φαγητό σε ένα ντόπιο φτηνό μαγειρείο, ίσως το χειρότερο από όλα που είχαμε κάτσει μέχρι τώρα, τόσο φτηνό που αναρωτιόμασταν πώς να βγάζουν τα έξοδα αν χρεώνουν τόσο λίγο μενού τριών πιάτων με σούπα, φαγητό και σαλάτα.
Οι ημέρες στο Cusco πέρασαν ήσυχα με βόλτες όλη την ημέρα στο κέντρο και τις γύρω γειτονιές, στην κεντρική αγορά όπου πουλούσαν μαύρα καλαμπόκια, ψημένα cuy (γλυκά ινδικά χοιρίδια, το κρέας των οποίων θεωρείται εκλεκτός μεζές) και άλλα περίεργα. Πάντα μας άρεσε με τον Σ. να ρίχνουμε γυροβολιές στις αγορές, για να νιώσεις το κλίμα της καθημερινότητας, να δεις τα χρώματα, να ακούσεις τις φωνές πελατών και μαγαζάτορων που διαλαλούν την πραμάτεια τους, να οσμιστείς τις μυρωδιές του κάθε τόπου, να γευθείς τους καρπούς της μάνας γης.
Οι ώρες και μέρες όμως περνούσαν και σαν νομάδες θέλαμε να βγούμε πάλι στο δρόμο. Βγάλαμε εισιτήρια για τον επόμενο σταθμό μας, το Puno. Το τελευταίο μας βράδυ στο Cusco είπαμε να είναι διαφορετικό: επισκεφτήκαμε το Pisco Museum και ήπιαμε ένα pisco sour, το ποτό της περιοχής, παρέα με τον μπάρμαν Sergio, καθότι δεν είχε και πολύ δουλειά… Μιλήσαμε μαζί του, είπαμε πολλά, για το Pisco, τις δουλειές, την καθημερινότητα και άλλα πολλά, ωραίος τύπος! Ήταν το καλύτερο κλείσιμο στην παλιά πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκα!