9. Huế (Χουέ) – Η αυτοκρατορική πόλη
(Από Νίκος)
Σε κάθε ταξίδι μας προσπαθούμε τουλάχιστον μια φορά να χρησιμοποιήσουμε και το τρένο. Το Βιετνάμ δε θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση, καθώς το σιδηροδρομικό δίκτυο χρονολογείται από την εποχή της αποικιοκρατίας των Γάλλων και αποπνέει μια διάθεση ρομαντισμού και περιπέτειας, ίσως και ταλαιπωρίας. Επιπλέον, η διαδρομή Ντα Νανγκ – Χουέ διέρχεται και αυτή από το πέρασμα του Hải Vân, αλλά σε πιο χαμηλό υψόμετρο, χαρίζοντας στον ταξιδιώτη ανεπανάληπτη θεά σε παρθένες παραλίες και δάση. Η διαδρομή μας θύμισε την παλιά χάραξη της γραμμής του Πλαταμώνα και των Τεμπών και μας γέμισε νοσταλγία για τα παλιά ταξίδια με το τρένο πίσω στην Ελλάδα…
Γρήγορα βρεθήκαμε να κάνουμε νέους φίλους, τα πιτσιρίκια από τα μπροστινά καθίσματα και μαζί αρχίσαμε και τα μαθήματα αγγλικών, αφήνοντας το χρόνο του ταξιδιού να κυλήσει ευχάριστα. Οι μικροί μας φίλοι όμως δυστυχώς τρέφονταν (από τη μαμά τους) σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού με όλα τα άθλια σνακ που τρέφεται η δύση γεννώντας ερωτηματικά για το πόσο ακόμα οι Βιετναμέζοι θα παραμένουν λεπτοί και υγιείς! -:)
Μετά από περίπου 4 ώρες βρεθήκαμε σε ένα μικρό ξενοδοχείο στην καρδιά της Χουέ της παλαιάς πρωτεύουσας του κράτους κατά την περίοδο της δυναστείας Νγκουγιέν έως και το 1945, όταν ο αυτοκράτορας Μπάο Ντάι παραιτήθηκε από το θρόνο και η νέα κομμουνιστική κυβέρνηση μετέφερε την πρωτεύουσα στο Ανόι.
Χωρίς να χάσουμε άλλο χρόνο επισκεφτήκαμε την αυτοκρατορική ακρόπολη με το ιστορικό βασιλικό παλάτι, που βρίσκεται μέσα σε ένα τεράστιο, περιτειχισμένο συγκρότημα της απαγορευμένης πόλης, η οποία και γνώρισε μεγάλες καταστροφές κατά την περίοδο της επίθεσης του Τετ όταν, στην λεγόμενη «Μάχη της Χουέ», πολλά από τα κτίρια της καταστράφηκαν κυρίως από τις Αμερικανικές Δυνάμεις. Σήμερα το συγκρότημα της αυτοκρατορικής ακρόπολης αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και πολλά κτίρια έχουν πλέον αποκατασταθεί, ενώ άλλα φέρουν ακόμη τα σημάδια της σύγκρουσης, όπως το κτίριο του παλατιού που δεν είναι ακόμη προσβάσιμο στο κοινό. Το άλλοτε μεγαλείο του χώρου απεικονίζεται σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες και περιγράφεται σε κείμενα που είναι αναρτημένα σε πολλά σημεία εντός του χώρου, δίνοντας μια γεύση στον επισκέπτη για το τι υπήρχε άλλοτε και τι καταστροφές έφερε η ανθρώπινη βλακεία που λέγεται πόλεμος.
Στη συνέχεια η περιπλάνηση μας στη Χουέ περιλάμβανε δείπνο σε τοπικό μικρό εστιατόριο και βόλτες στα πεζοδρομημένα τριγύρω στενά με τα καλαίσθητα μπαράκια και εστιατόρια. Η ρυθμός της πόλης ήταν χαλαρός, χωρίς υπερβολικό τουρισμό και σε προδιέθετε να αράξεις σε κάποιο από τα μπαράκια και να απολαύσεις ένα ποτό, χαζεύοντας του περαστικούς.
Η Χουέ όμως σήμαινε και το τέλος της κοινής ταξιδιωτικής πορείας της παρέας μας. Ο Σταμάτης λόγω υποχρεώσεων θα γυρνούσε τελικά νωρίτερα στην Ελλάδα, αφήνοντάς μας με τον Στέλιο να ολοκληρώσουμε την πορεία μας προς βορά.
Την επόμενη ημέρα, αφού αποχαιρετίσαμε το φίλο μας, απτόητοι νοικιάσαμε ένα σκούτερ από τη γειτονιά και πήγαμε να ψάξουμε πως θα πάμε στον επόμενο μας προορισμό. Όλοι μας έλεγαν να πάμε για τα εισιτήρια σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο εκεί κοντά, αλλά ως καχύποπτοι Έλληνες ψάχναμε να βρούμε κάποιο σταθμό λεωφορείω. Μάταια όμως. Καταλήξαμε σε μια καπάτσα ταξιδιωτική πράκτορα και με πολλά παζάρια, τηλέφωνα και συνεννοήσεις καταφέραμε και κλείσαμε μια μισο οργανωμένη διαδρομή-εκδρομή για την επόμενη ημέρα.
Αφού ξεμπερδέψαμε, χάραξα μια διαδρομή στην εξοχή της Huế ακολουθώντας μια πορεία ΒΑ, προς τη θάλασσα και τους βάλτους (Đầm Thanh Lam και Ha Trung Marsh). Ο δρόμος ήσυχος, διέσχιζε γειτονίες και χωριά για να μας οδηγήσει νομοτελειακά για μια μπύρα στην παραλία της Hải Tiến με θεά τον ωκεανό. Συνεχίσαμε την πορεία μας νότια κατά μήκος της θάλασσας φτάνοντας μέχρι και περνώντας της γέφυρα Tư Hiền και συνεχίζοντας δυτικά και βόρεια, κλείσαμε τον κύκλο στα περίχωρα της Huế. Για το τέλος αφήσαμε το Μαυσωλείο του Tu Duc, αλλά οι δυνάμεις μας είχαν πια εξαντληθεί, οπότε και προτιμήσαμε μια μικρή βόλτα στον κοντινό λόφο (Vong Canh Hill ) με θεά στον Purfume river.
Τις τελευταίες ημέρες είχε πέσει στο τραπέζι και μια ιδέα για το πως θα συνεχίζαμε το ταξίδι: προσωπικά πρότεινα να συνεχίσουμε με δύο μηχανάκια μέχρι Ανόι, ο Στέλιος ήταν πιο σκεπτικός. Μετά από πολύ ανάλυση και έχοντας ως δεδομένα ότι ο καιρός χαλούσε όσο πηγαίναμε προς βορά και ότι τα βιετναμέζικα μηχανάκια δεν είναι και πολύ άνετα για τόσο πολλά χιλιόμετρα, αποφασίσαμε τη δοκιμασμένη λύση των λεωφορείων. Επόμενη στάση θα ήταν το Phong Nha.
