6. Nha Trang

(από Νίκος -Στέλιος)

Φαίνεται πως το μάθημα από το Mui Ne είναι δεν μας έγινε και πάθημα… Την προηγουμένη μας είχαν πει ξεκάθαρα να είμαστε στο σταθμό των λεωφορείων μια ώρα πριν την αναχώρηση…εμείς σκεφτήκαμε ότι θα ήτανε χαμένος χρόνος να περιμένουμε μία ώρα στο σταθμό να φύγει το λεωφορείο και αποφασίσαμε να πάμε μόνο μισή ώρα νωρίτερα…. Φυσικά για άλλη μια φορά ο κεντρικός σταθμός των λεωφορείων ήταν λίγο έξω από την πόλη και χρειάζονταν 20 λεπτά οδήγησης μέχρι εκεί…Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουμε καθυστερημένοι, ευτυχώς όμως αυτή τη φορά το λεωφορείο μας περίμενε και μόλις επιβιβαστήκαμε φύγαμε αμέσως.

Ο δρόμος για την Nha Trang διέσχιζε μια πυκνή και υγρή ζούγκλα με πολύ ομίχλη, οδηγώντας μας προς τη θάλασσα. Ο Σταμάτης έλεγε χαριτολογώντας ότι όπου να’ ναι θα χιονίσει….Μετά από μια στάση σε ένα πολύ συμπαθητικό μαγαζί για φαγητό φτάσαμε απόγευμα στο σταθμό των λεωφορείων έξω από την πόλη. Με τον Στέλιο, μιας και είμασταν ήδη στο σταθμό, σκεφτήκαμε να βγάζαμε και το εισιτήριο για τον επόμενο μας προορισμό. Η χαοτική όμως κατάσταση που επικρατούσε στα εκδοτήρια των εισιτηρίων και τα κακά αγγλικά των υπαλλήλων είχαν ως συνέπεια να χάσουμε την ανταπόκριση με το βανάκι προς το κέντρο της πόλης και να πάρουμε ταξί.

Η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο όταν αργότερα διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν δυο ξενοδοχεία με το ίδιο όνομα στην πόλη… και φυσικά εμείς πήγαμε στο λάθος. Μπήκαμε στη ρεσεψιόν, φάγαμε τις καραμέλες και αφήσαμε τους ταλαίπωρους Βιετναμέζους να ψάχνουν την κράτησή μας στο booking…. Όταν τελικά αποδείχθηκε ότι κάναμε λάθος, τα μαζέψαμε με ντροπή και ο ταξιτζής μας, που περίμενε απέξω σαν να είχε προαίσθηση, προσφέρθηκε να μας πάει με μια μικρή έξτρα χρέωση στο σωστό ξενοδοχείο…Το ταξί όμως είχε ένα μηχανολογικό πρόβλημα και φάγαμε άλλα 40 λεπτά περιμένοντας να διορθωθεί!

Οι ευγενέστατοι μηχανικοί και ο ταξιτζής μας ρώτησαν αν θέλουν να μας κεράσουν κάτι σε φαγητό ή νερό. Οι κινήσεις αυτές πάντα μας έκαναν εντύπωση και μας κέρδιζαν με την απλότητά τους και την έμφυτή τους ευγένεια.

Το ξενοδοχείο μας αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν στο κέντρο της πόλης, σε στρατηγικό πολύ κοντά στην παραλία και τις τοπικές αγορές. Ακριβώς απέναντι υπήρχε ένα οικογενειακό μαγαζάκι που έκανε ίσως τα νοστιμότερα noodles που φάγαμε στο ταξίδι ενώ δυο πόρτες πιο κάτω εντόπισα ένα τοπικό μπαράκι…Από όσο μπόρεσα να καταλάβω, υπήρχε κάποιο live και είπαμε να κάνουμε πρώτα μια βόλτα να περάσει η ώρα και μετά να πάμε να κάτσουμε για ένα ποτό.

Τελικά το live δεν αποδείχθηκε ακριβώς τέτοιο, αλλά….καραόκε…Έδινες το όνομά σου και το τραγούδι που ήθελες να πεις, έπαιρνες σειρά στο μεγάλο κόκκινο καναπέ απέναντι από την ορχήστρα και όταν ερχόταν η σειρά σου ερμήνευες το κομμάτι σου! Μα και φυσικά μας έγινε πρόταση να τραγουδήσουμε, αλλά όπως καταλαβαίνετε υπήρχαν και μικρές γλωσσικές δυσκολίες…Προσπάθησα να πείσω τον Σταμάτη να ερμηνεύσει το αγαπημένο του κομμάτι το «My way» του Frank Sinatra και να εκπροσωπήσει επάξια την Ελλάδα, αλλά δεν τα κατάφερα.

Με την ολοκλήρωση του τραγουδιού, οι θαμώνες έπαιρναν και από ένα τριαντάφυλλο και στο πρόσφεραν ως επιβράβευση της προσπάθειας σου! Στην κίνηση αυτή βρήκα μια έμφυτη ευγένεια που δυστυχώς ίσως να έχει εξαφανιστεί από την ελληνική κοινωνία.

Δυστυχώς τη μια μέρα ο Στέλιος αρρώστησε, φαίνεται ο παγωμένος αέρας του Νταλάτ και το ελαφρύ ντύσιμο τον κατέβαλλαν αλλά ήταν μόνο ευτυχώς μια μέρα. Οι σούπες βοήθησαν και συνήλθε γρήγορα. Σημειωτέον δεν είχαμε διάρροιες όλο το διάστημα εκτός από μια μέρα στην αρχή πολύ ελαφρά. Φαίνεται ο οργανισμός πήρε γρήγορα τα νέα βακτήρια και τα …ενσωμάτωσε! Φυσικά τρώγαμε τα πάντα και κυρίως από τον δρόμο…

Στις τρεις ημέρες που μείναμε Nha Trang ξεκουραστήκαμε αρκετά και αναρρώσαμε από το κρύωμα του Da Lat ενώ επιδοθήκαμε σε ατελείωτες βόλτες στο κέντρο και στην εξαιρετική παραλία της πόλης με την πανέμορφη αμμουδιά, τα πολυάριθμα ξενοδοχεία και τους ουρανοξύστες. Γρήγορα διαπιστώσαμε ότι η πόλη αποτελεί αγαπημένο τουριστικό προορισμό για τους Ρώσους καθώς πολλές πινακίδες ήταν γραμμένες στα ρωσικά ενώ πολύ συχνά έπεφτες πάνω σε γκρουπ Ρώσων.

Δίκαια αναρωτηθήκαμε πόσο πιο όμορφο θα ήταν το φυσικό τοπίο πριν μερικά χρόνια, πριν χτιστούν όλα αυτά τα πολυώροφα κτίρια, και πόσο ακόμα θα αλλάξει αν ολοκληρωθούν όλες αυτές οι ημιτελείς κατασκευές…αλλά τελικά αποφασίσαμε ότι αν κάποιος θέλει να μείνει μόνιμα στο Βιετνάμ, η πόλη αυτή συνδυάζει τόσο φυσική ομορφιά όσο και κάποιες δυτικές ανέσεις και ευκολίες.

Επίσης ο τόπος ήταν γεμάτος μαγαζιά για μασάζ. Πολύς, μα πολύς ντόπιος κόσμος και τουρίστες πάει στα μαγαζιά αυτά κυρίως για μασάζ στα πόδια. Πολυθρόνες στη σειρά γεμάτες μασέρ και πελάτες!

Προσέχοντας καλύτερα τελικά όλες οι πόλεις του Βιετνάμ είναι γεμάτες μασατζίδικα. Όχι δεν υπάρχει η πορνεία εδώ της Ταϊλάνδης. Σε πλησιάζουν τύποι να σε ρωτήσουν αν θες τέτοιες υπηρεσίες και λίγες κοπέλες στις μεγάλες πόλεις στα τουριστικά μπαρ θα προσπαθήσουν να σε σαγηνεύσουν αλλά το φαινόμενο δεν έχει διαστάσεις.

Η διαδρομή μας συνεχίστηκε με ένα υπέρ άνετο βραδινό λεωφορείο προς τη Χόι Αν (Hội An), αδιαμφισβήτητα την πιο όμορφη πόλη που επισκεφτήκαμε στο Βιετνάμ.